Το Κατσίκι

Πολύ καιρό το σκεφτόμασταν. Οι δισταγμοί, κυρίως, δικοί μου.

"Καλά εσείς, εγώ τι θα φάω εκεί, που με βλέπω να παίρνω το κατσίκι παραμάσχαλα και να τρέχουμε στα λιβάδια να βοσκήσουμε παρέα;" κι έτσι όλο και το αναβάλαμε....

Κάποια στιγμή, βέβαια, για όλα τα πράγματα έρχεται η ώρα τους. Είναι εκείνη η ώρα που έχει τίτλο "τέλειωσαν τα χατίρια σου, σειρά μας τώρα!"

Κοκκίνισα, κιτρίνισα, πρασίνισα, το άδικο κανείς δεν το θέλει, έκαμα το λοιπόν την καρδιά μου πέτρα και πήγα. Ψάχναμε την οδό Αθηναίων και πήγαμε ρωτώντας! 

- Η οδός Αθηναίων; 

- αχ, εχμ, περίμενε....

- Ψάχνουμε το "Κατσίκι", το ξέρετε;

- Μα...αυτό έκλεισε!

Πώς; πώς έκλεισε; τώρα έκλεισε; ποτέ δε θα με συγχωρήσει που δεν πήγαμε.... δεν πάμε πιο κάτω να ρωτήσουμε και καμιάν άλλη ψυχή...

- Ναι, με συγχωρείτε, καλησπέρα σας, ξέρετε πως πάμε στην οδό Αθηναίων;

- Στο "Κατσίκι" πάτε;

- Α να γεια σου!!! 

Παίδες, γεγονός! Όταν ένα μαγαζί χαρακτηρίζει έναν δρόμο, μην το αγνοήσετε ποτέ! Σιγά που θα το αγνοούσαμε εμείς, με το χαρακτήρα που 'χουμε!

Κατεβήκαμε τα σκαλάκια της εισόδου νιώθοντας ότι σκαλί το σκαλί αλλάζουμε δεκαετίες, τόπους, ηλικίες, πρόσωπα....ποτέ όμως χώρα....

Με το άνοιγμα της πόρτας νιώθεις λες και μπήκες στο σπίτι κάποιου πολύ αγαπημένου συγγενή, από εκείνους που μικρός δεν έβλεπες την ώρα να επισκεφτείς, μιας και όλο και κάτι θα είχε φυλαγμένο για σένα....

Ο Σάββας ήρθε με τη μία! Να μας περιποιηθεί, να μας βάλει σε τραπέζι, με το χαμόγελό του, με τους τρόπους του [που θα ζήλευε και ένα gourmet από εκείνα με τους ξινομούρηδες σερβιτόρους που δεν θέλουν ούτε να σε βλέπουν...]. Από μακριά καταλαβαίνεις πως αυτός ο άνθρωπος δε σε υποδέχεται στη δουλειά, μα στο σπίτι του. Και ως οικοδεσπότης, είναι εξαιρετικός!

Τι να πρωτοδοκιμάσεις σε ένα μέρος που μοσχομυρίζει νοστιμιές; λίγο απ' όλα φυσικά! Μας πρότεινε το μενού γεύσεων και όταν ένας τέτοιος τύπος σου προτείνει δεν το σκέφτεσαι δεύτερη, ακολουθείς απλά!

Και λες, θα μας αραδιάσει τρία τέσσερα πιατάκια να ψιλοτσιμπίσουμε [κάπως έτσι δε γίνεται;]

Και αρχίζει να φέρνει....και να φέρνει...και να φέρνει....

Και λες, πλάκα κάνει, δύο άτομα είμαστε...

- Τζατζικάκι (σπιτικό παρακαλώ, όχι μούφα από το supermercato...)

- Πατατούλες φούρνου 

- Χυλοπίτες με τυράκι

- Σαλατούλα

- Γίγαντες

- Γουρνοπούλα

- Κατσικάκι

- Παντζαράκια

- Ψωμάκι ζεστό

- Κρασάκι

Η αθώα, είχα παραγγείλει και μια μπριζόλα χοιρινή, γιατί λέγω, νηστικοί θα μείνουμε με τα μενού και τις ιστορίες...

Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα γουρνοπούλα (από τα χεράκια του Σάββα, να το πούμε κι αυτό) και δεν θέλω να ξαναδοκιμάσω για να μη μου χαλάσει η εντύπωση. Γιατί αυτό ήταν! εντυπωσιάστηκα! τρυφερή, πεντανόστιμη, μαγειρεμένη με αγάπη, υπέροχη!!!

Το κατσικάκι, και δεν το λέγω εγώ η άσχετη, αλλά η ειδικός, ήταν το καλύτερο κατσίκι που έχει φάει (που εκτός από εξαιρετική μαγείρισσα δε τη λες και λιγογυρισμένη...). Και το κατσικάκι είναι δια χειρός Θεοδόση παρακαλώ και δώστε βάση στην πενιά...

Αν ο Σάββας είναι η έξω καρδιά του μαγαζιού η μέσα ψυχή είναι ο Θεοδόσης. Και μαζί σκαρώνουν αυτό που λέμε συνεργασία! Ο Θεοδόσης όλη αυτήν την ώρα ετοίμαζε τη μπριζόλα μου που, ως συνήθως, αν δεν είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει μαζί με το μάγειρα, δεν την τρώω. Και παράλληλα βέβαια, μαγείρευε, φούρνιζε, έψηνε, ξεφούρνιζε....

Και μόλις μου την έφερε, είδα κάτι που αποτελεί και το λόγο για τον οποίο προτείνουμε αυτό το μαγαζί. Είδα την αγωνία αν το αποτέλεσμα είναι καλό! Όσοι ξέρουν, θα με καταλάβουν...

Τα παιδιά ήρθαν και τα είπαμε. Όχι γιατί ήμασταν μούρες [κι αν έχουν περάσει μούρες και μούρες από τα τραπέζια αυτού του μαγαζιού], αλλά γιατί έτσι κάνουν με όλους. Και νιώθεις ότι είσαι ανάμεσα σε φίλους. Και το νιώθεις γιατί είσαι.

Φύγαμε σφίγγοντας τα χέρια. Και υποσχόμενοι ότι θα τα ξαναπούμε. Όπως κάνουν οι φίλοι...

Χ.Π.

Το Κατσίκι
Αθηναίων 12 κοντά στο τέρμα Γαλατσίου
τηλ: 210 2920700

ΒΓΑΙΝΩ

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ... Στο Μεταξουργείο....

Έτσι σαν περίεργα και ξάφνου να βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή...

Σαν να πάτησες κατά λάθος, το σωστό κουμπί σε μια αλλόκοτη μηχανή του χρόνου...

Μεγάλη πόρτα θα διαβείς, εγώ στο λέω. Κι αν λέγω ψέμματα, έλα να με βρεις...

Κοιτάς την εφημερίδα, αυτή που βρήκες διπλωμένη στο χέρι σου. Σωτήριον έτος 1889. Δεν καταλαβαίνεις από πού όλες αυτές οι μυρωδιές. Μπαχάρια, σαρδέλες, σαλάμια, τυριά. Ένα σακί φασόλια κι ένα φακές στο πλάι της πόρτας. Στο πίσω του τοίχου, κονσέρβες, κονσέρβες, κονσέρβες. Και σαπούνια. Μοσχοσάπουνα για τα κορμιά και τ'ασπρόρουχα. Δεν μπορείς να μη σκεφτείς πόσο πολύ θέλεις το χέρι σου να βυθίσεις στα σακιά. Δεν μπορείς να πεις όχι σ' ένα ποτήρι κρασί. Δεν μπορείς....

Λες, να κάτσω, να πιω το κρασί μου εκεί δα στο έξω του δρόμου, να ξαποστάσω. Τόσα χρόνια πίσω με πήγαν οι θύμησες. Και νάσου σίφουνας ορμά στο τραπεζάκι σου ο κυρ Παντελής κι ο Ζήκος αντάμα, να τσακώνονται ποιος να σε εξυπηρετήσει πρώτος, τέτοιαν όμορφη κοπέλα, πώς να πω....

"Χρυσές Καρδιές" γράφει η ταμπέλα, το βλέπεις. Και μέχρι τα μάτια ένα καρέ να διασχίσουν, ίσα με ένα από δαύτα του σινεματόγραφου, ώπα κι όλα αλλάζουν. "Ακροβάτης", λέει, κι εσύ ακόμα ακούς 

"Μπααααα, τη βρήκες την πόρτα λεβέντη;"

"Σταμάτα Ζήκο γιατί θα προβώ σε ωμότητες...." 

Για σιγά, για σιγά...

Τι σιγά που έφτασες στο 2014, κι ανάσα δεν πρόλαβες να πάρεις. Ίδιος ο χώρος, ορκίζεσαι πως, αν ψάξεις, θα βρεις φακές στο πάτωμα που κάποιος πρόλαβε και μάζεψε, ίσα να σε γελάσει. Πού είναι το ζύγι, δίπλα στο τηλέφωνο; Πού είναι οι κονσέρβες και τα μοσχοσάπουνα; Και τι είναι αυτός ο θόρυβος, τρένο μοιάζει, τρένο; τρένο μέσα σε τοίχους πάει; δεν πάει...

Πάει... 

Εξπρές μάλιστα! Πάει να πει, γρήγορο. Τόσο γρήγορο, όσο και το ταξίδι σου στο χρόνο. Κι αυτό τέτοιες ράγες να διαβαίνει. Πότε με οδηγό τον έρωτα, πότε την ιστορία, και καύσημα πάντα το συναίσθημα. Αυτό το πολύτιμο λάδι της ψυχής. Να νοστιμεύουν οι μνήμες, να μαγειρεύονται οι λέξεις, να κινούνται οι ψυχές.

Αργυρώ Καπαρού, Σταύρος Σιόλας. Με δυο λέξεις, έλα, πάμε. Πάμε να βρούμε ένα χαμόγελο και μια ζέστη, από εκείνες τις παλιές, που δεν χρειάζονται πόζες και συστάσεις. Αφού ήρθες, είσαι φίλος. Και γνώριμος. Κι εσύ και η παρέα σου. Να και οι μουζικάντηδες. Φρέσκοι σαν γιασεμιά. Ευαγγελία Μαυρίδου, Άννα Λάκη, Στέλιος Φραγκούς. 

Και νάσου λες άνθρωποι χαμογελαστοί, τόσο αέρινοι σα διάφανοι να σε εξυπηρετούν....

Και λες, να πιω ένα κρασί, κι ένα μεζέ να πάρω, έτσι, όχι ξεροσφύρι, όχι, τίποτα στη ζωή δε πρέπει ξεροσφύρι να κατεβαίνει, ούτε καν οι πίκρες μα κι αυτό, άλλο θέμα...

Δε γνωρίσαμε τους υπεύθυνους. Όχι προχτές. Μεθυσμένοι ήμασταν από φωνές και νότες. Την επόμενη φορά. Να χρωστάμε. Να 'χουμε λόγο να βρισκόμαστε εκεί, ανάμεσα σε τούτα τα ψηλά ντουβάρια, ανάμεσα σε τούτους τους μερακλήδες, το δίχως άλλο, ανθρωπάδες. Γιατί, χωρίς μεράκι, δε ξημερώνει ευθεία ο καιρός, έτσι λέγω....

Χ. Π. 

Τοποθεσία: Ακροβάτης, Μαιζώνος και Ψαρρών 26, Μεταξουργείο

Ημερομηνία: Έναρξη: Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014
Κάθε Παρασκευή στις 22.30

Τιμές: Κρασί (από 21 e το μπουκάλι), ποικιλία κρεάτων (8/άτομο), Ποτό: 8

Πληροφορίες: τηλ 210 5230750

ΒΓΑΙΝΩ

Εστιατόριο " ANETON  "     

Και να μας πάλι στο Μαρούσι, σε έναν δρόμο δύσκολης πρόσβασης (χωρίς gps), γεμάτο πολυκατοικίες, χωρίς κανένα μαγαζί ολόγυρα....Ρίσκο να ανοίγεις εστιατόριο εκτός πιάτσας, αλλά για τον Βασίλη Καλλίδη μάλλον καλή επιλογή.

Με σκεπτικισμό και επιφύλαξη για την επίσκεψη σε ένα εστιατόριο ενός ..... τηλεοπτικού αστέρα - σεφ (το ίδιο μεσημέρι μαγείρευε στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη ), πήραμε κι εμείς το ρίσκο μας.

Τα καλά σημεία , λοιπόν. 

α. Εύκολο πάρκινγκ . Δεν υπάρχει ολόγυρα κανένα άλλο μαγαζί και οι πολυκατοικίες έχουν τα δικά τους πάρκινγκ. Συνεπώς ....δεν σου σπάνε τα νεύρα για να παρκάρεις.

β. Ωραίος χώρος. Καλόγουστος. Προσεγμένος. Με ατμόσφαιρα. 

γ. Απαγορεύεται το κάπνισμα (αυτό είναι εξαιρετικά καλό για τους μη καπνιστές)

δ. Ευγενέστατο σέρβις. Οι άνθρωποι σε εξυπηρετούν με χαμόγελο, είναι "κοντά" και όχι "από πάνω σου", έχουν καλή διάθεση και στη μεταδίδουν χωρίς να φλυαρούν άσκοπα.

ε. Το μενού 

Αλλάζει σχεδόν κάθε μήνα, ανάλογα την εποχή και τα προϊόντα της, κρατώντας κάποια ελάχιστα τιπς.

Οι μερίδες πολύ μεγάλες - γι αυτό να είστε προσεκτικοί μην παραγγείλετε πολλά. 'Οσο πληθωρική είναι η προσωπικότητα του σεφ τόσο πληθωρικές είναι και οι μερίδες.

Δεν υπάρχουν πολλά πιάτα. Αλλά τόσα όσα για να ικανοποιήσουν κάθε γούστο.

Ξεχωρίζει η ζεστή πατατοσαλάτα - ίσως η καλύτερη που έχω δοκιμάσει ως τώρα . Ιδιαίτερη η γεύση της σαλάτας με κινόα . 

Αν είστε λάτρεις της τηγανιτής πατάτας, έρχεται ένα βουνό σε λεπτά στικάκια  σε μια τεράστια πιατέλα με 2 αυγά μάτια από πάνω ή τρίμματα φέτας - ό,τι προτιμάτε.

Το φιλέτο σολομού με μπασμάτι ήταν  ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό. Ζουμερό από μέσα, τραγανό απ' έξω . Απλά, εξαιρετικό.

Το κεμπάπ σε πιτούλες με σάλτσα γιαουρτιού , χορταστικό και καλοψημένο. 

Προσωπικά βρήκα ουδέτερες τις πένες με σάλτσα φέτας. Στη φίλη μου όμως, που τις παρήγγειλε  άρεσαν πολύ.

Από τα επιδόρπια ξεχώριζε το μιλ φέιγ με μασκαρπόνε και σύκο. 

Ήπιαμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί - το φτηνότερο αλλά καλόπιοτο - και ένα μικρό μπουκάλι (200 ml) αφρώδες γλυκό.

Τα....δύσκολα σημεία.

α. Αν δεν έχετε gps θα ταλαιπωρηθείτε να το βρείτε.

β. Πληρώνετε συνεχώς για το νερό - εκτός αν τους ζητήσετε κανάτα.

γ. Αν σας ανανεώσουν τις πιτούλες - (δεν έχουν ψωμί)-  θα σας τις χρεώσουν επιπλέον

δ. Ο λογαριασμός είναι λίγο τσιμπιμένος σε κάποια πιάτα.  Το άτομο θα πληρώσει περίπου 30 με 40 ευρώ .

ε. Μην περιμένετε "καλωσόρισμα" , ούτε ένα λικεράκι κερασμένο για το τέλος......

στ. Απαγορεύεται το κάπνισμα (δύσκολο για τους καπνιστές)

Το 'ΑΝΕΤΟΝ" είναι ένα εστιατόριο που θα ξαναπάς σίγουρα γιατί ξέρεις πως θα φας καλά και νόστιμα σε ένα ωραίο περιβάλλον. Δεν είναι μέρος στο οποία θα γίνεις συχνός πελάτης, αλλά σίγουρα θα το προτιμήσεις για μια ιδιαίτερη γιορτή ή στιγμή σου.

Ζ.

ALTAMIRA ...(στο Μαρούσι)

"Γιατί δεν γράφεις ένα αρνητικό σχόλιο?", "Όλα καλά είναι τα μέρη που πας"? , "Καλά....φοβάσαι να γράψεις πως δεν σου άρεσε"? , "Τι ΦΤΟΥ και βγαίνω είναι αυτό που δεν γράφει κάτι που δεν σου άρεσε?"

...Ε ....κι αφού είδα και απόειδα για το πώς θα στοιχειοθετήσω μια αρνητική κριτική....και αφού έγραψα για ένα εστιατόριο στα Χανιά και πήρα το ...βάπτισμα του πυρός, να την την αρνητική κριτική για εστιατόριο της Αθήνας που όλοι περιμένατε.....

Από τον Ιούλιο που έγινε η επίσκεψη, το αναβάλλω. 

Ίσως γιατί το "Αλταμίρα" - του Κολωνακίου- είναι ένα εστιατόριο που έχω ζήσει όμορφες προσωπικές στιγμές και συναισθηματικά έχει έναν χώρο στην καρδιά μου ιδιαίτερο...

Ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ βρεθήκαμε με τις φίλες μου, Έφη και Βάλια, στο ΑΛΤΑΜΙΡΑ του Μαρουσιού. Είμαι μέλος του ATHINORAMA CLUB και θα είχαμε και έκπτωση 20%. Σημαντικό σε τέτοιους καιρούς.

Πρώτη αρνητική εντύπωση : Ο σερβιτόρος ήρθε με τους καταλόγους και όταν του έδειξα την κάρτα από το Αθηνόραμα με άφησε άναυδη λέγοντας "α! τότε περιμένετε να σας φέρω άλλον κατάλογο για τα ποτά!!!"

Για αρχή παραγγείλαμε φαλάφελ και κεσαντίγια με θαλασσινά. Για ποτά 2 μαργαρίτες - μια φράουλα και μια λεμόνι και λευκό κρασί. 

Δεύτερη αρνητική εντύπωση : Τα φαλάφελ ήταν ξερά και σκληρά και τα θαλασσινά της κεσαντίγια έπρεπε να τα βρεις με μεγεθυντικό φακό. Τα ποτά ήταν μέτρια. Ιδιαίτερα ξεχώριζε το ....οινόπνευμα της τεκίλας.

Για δεύτερο πήραμε φιλέτο πάπιας - καλούτσικο κατά τα λεγόμενα της Βάλιας- , τσίλι κον κάρνε - το καλύτερο πιάτο από όσα έφεραν - και μουργ χας αβαντ , ( κάτι σαν γεμιστό κοτόπουλο, πολύ παλιά μαγειρεμένο, με σχεδόν αλλοιωμένο το τυρί της γέμισής του) το οποίο μύριζε ψαρίλα , το οποίο δεν φαγώθηκε ποτέ και ψηφίστηκε ως το χειρότερο πιάτο - ως τότε.

Τρίτη αρνητική εντύπωση : ενώ οι σερβιτόροι έρχονταν και ξανάρχονταν ποτέ δεν ρώτησαν γιατί το ένα πιάτο ήταν σχεδόν ανέγγιχτο πάνω στο τραπέζι.

Όταν ήρθε η ώρα για το επιδόρπιο και μόλις ζητήσαμε να μαζέψουν τα πιάτα , μας ρώτησαν για το "μουργ χας αβάντ" και με έκπληξη που δεν μας άρεσε το πήραν κι αυτό από το τραπέζι.

Παραγγείλαμε δύο επιδόρπια : ένα κιουνεφέ και ένα παγωτό παπαρούνα.

Τέταρτη αρνητική εντύπωση : Ήρθε κάτι που έμοιαζε με ..... σομόν σολομός (!) - ήταν το κιουνεφέ , το οποίο μύριζε εξαιρετικά δυσάρεστα και μας πρόσφεραν  ένα έξτρα τσιζ κέικ που....μάλλον τους είχε μείνει από προηγούμενη μέρα (σκληρή σαν πέτρα η βάση του).  Αναρρωτηθήκαμε γιατί περίμεναν να παραγγείλουμε τα γλυκά και όχι να μας κεράσουν το ένα από τα δύο .... Παρεμπιπτόντως  το παγωτό παπαρούνα ήταν εξαιρετικό.

Πληρώσαμε 75 ευρώ με την έκπτωση των 20% (αλλά με ειδικό κατάλογο ποτών !)

Τώρα, αν με ρωτήσετε αν θα ξαναπάω....ΟΧΙ ... δεν θα το κάνω. 

Έχω μια αναρώτηση αν όλα αυτά συμβαίνουν ειδικά στο Μαρούσι....και ίσως επισκεφθώ το Κολωνάκι εκ νέου για να το διαπιστώσω

Εν τέλει , αν θες να κάνεις ένα εστιατόριο εξωτικό στην Αθήνα, ίσως θα πρέπει να προσέξεις το μενού σου. Δεν χρειάζεται τόσο μεγάλος αριθμός πιάτων που φεύγουν δύσκολα και δεν χρειάζεται να το "παίζεις ειδήμων" αν δεν είσαι.... Είναι δυσάρεστο να τα παρατηρούμε αυτά σε κλασικά εστιατόρια. Το ΑΛΤΑΜΙΡΑ είναι μοναδικό στο είδος του. Μήπως αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας δεν είναι για καλό ? 

Ζ.

στο Μαρούσι ( για αυτό γράφουμε εδώ)  και στο Κολωνάκι

ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ ....στα Χανιά

Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στα Χανιά και με τις φίλες μου, την Άννα και τη Σόνια, πήγαμε για φαγητό στο Παλιό Λιμάνι, σε ένα σχετικά καινούργιο εστιατόριο - μεζεδοπωλείο, τις ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ.

Βρίσκεται στην ανατολική άκρη του λιμανιού, κοντά στα διάσημα "2 ΛΟΥΞ" και τη "ΣΤΑΦΙΔΙΚΗ".

Γενικά είμαι επιφυλακτική ως προς τα εστιατόρια - ταβέρνες του Λιμανιού των Χανίων. Πολλά από αυτά σερβίρουν υπερτιμημένο φαγητό και άκρως τουριστικό , προφανώς γιατί το ενοίκιο που πληρώνουν είναι πανάκριβο και επειδή είναι δεδομένη η προσέλευση πελατών.

Οι ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ , λοιπόν, έχουν μια μοντέρνα ατμόσφαιρα, το λευκό επικρατεί, και σε προδιαθέτει για κάτι ...νέο στη γεύση.

Θελήσαμε να πιούμε μια γνωστή συγκεκριμένη μάρκα ούζου. Ο ιδιοκτήτης - αρχισερβιτόρος (?) με αμέριστη σιγουριά των όσων έλεγε,  μας πρότεινε τη "Μπαλαρίνα" εκ Χίου. Γλυκόπιοτο αλλά  πολύ διαφορετικό από αυτό που επιθυμούσαμε.

Παραγγείλαμε για αρχή ντακάκια - (κριθαροκουλούρες με ντομάτα και μυζήθρα) - που ομολογουμένως ήταν το καλύτερο πιάτο από όσα ακολούθησαν.

Στη συνέχεια, την αγαπημένη μας χούμους, η οποία μας απογοήτευσε όλες. Δεν είχε σχεδόν καθόλου κύμινο , ούτε λεμόνι αρκετό για να της δώσει τη σπιρτάδα που χρειάζεται. Ζητήσαμε κύμινο και μας έφεραν στο τραπέζι.

Τα μανιτάρια δεν  είχαν σχεδόν καθόλου γεύση, και η υγρασία τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό.

Αποθαρρυμένες , και ενώ είχαμε αποφασίσει να πάρουμε η κάθε μια ένα κύριο, καταλήξαμε να παραγγείλουμε το ριζότο γαρίδας με μαστιχέλαιο και κρέμα γάλακτος, το οποίο  έφτασε στο τραπέζι με τις γαρίδες να τις αναζητάς ανάμεσα στο ρύζι (ξεχώριζαν κάποια κεφάλια) και η γεύση που επικρατούσε  ήταν αυτή της ..... κρέμας γάλακτος.

Για επιδόρπιο παραγγείλαμε "κρέμα Καταλάνα" ( παράξενο να υπάρχει σε κατάλογο ταβέρνας των Χανίων) και ένα ποτήρι με μους σοκολάτας, παντεσπάνι και σαντυγί.

Η μους ήταν πραγματικά εξαιρετική. Η κρέμα καταλάνα , αν έχετε φάει σε ισπανικό εστιατόριο, αδιάφορη.

Πληρώσαμε 48 ευρώ και μας κέρασαν ένα καραφάκι τσικουδιά και ένα ... τσαμπί σταφύλι.

Κύριοι από τις ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ, σας παρακαλώ φροντίστε τα πιάτα σας. Είναι κρίμα να βρίσκεστε σε ένα τόσο ωραίο σημείο του Παλιού Λιμανιού και να σερβίρετε αδιάφορα και απογοητευτικά πιάτα. Θέλω να πιστεύω πως ήταν μια άτυχη βραδιά...και ίσως σας δώσω μια ακόμη ευκαιρία σε λίγους μήνες.....

Ζ.

Petite Fleur [Κολωνάκι]

"Αν δεν ξέρεις, να μη μιλάς!"

"Σαν το Παρίσι δεν έχει!"

"Μην επιμένεις, θα ξετρελαθείς!"

...η αλήθεια είναι ότι είμαι του πιο...κλασσικού ρεπερτορίου. Δοθέντος ότι είμαι ερωτευμένη με τη citta eterna, τη Ρώμη πάει να πει, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι αυτό το αεράτο, ελαφρύ σαν πούπουλο του Παρισιού δεν με ελκύει. Μπορεί να κάνω και λάθος και, αν κάνω, θα το παραδεχτώ, το δίχως άλλο!

Από την άλλη μεριά, να είναι Σάββατο, να έχω μόλις πάει για βόλτα και - ερασιτεχνική, μη βαράτε - ξενάγηση τη Δανάη στο Αρχαιολογικό [τι μπορεί να ζητήσει ένα εφηβάκι πριν από τις εξετάσεις του για το πτυχίο των Γερμανικών; του χαλάς ποτέ τέτοιο χατήρι; ποτέ όμως!!!], και να βρίσκομαι σε εκείνη τη διάθεση, την, ξέρετε τώρα, "πόσο πιο καλά μπορεί να πάει η μέρα", να τριγυρίζει στο νου μου και εκείνο το βλέμμα της Θέμιδος από το Ραμνούντα που με πεθαίνει, καθώς και το θαύμα του μηχανισμού των Αντικυθήρων (τι λέγαμε περί κλασσικού ρεπερτορίου;), να βλέπω και σύννεφα να φλερτάρουν με τον Αττικό ουρανό. Ε, πολύ θέλει;

Πήγα τη Δαναΐτσα μέχρι το Goethe Institut που είχε εξετάσεις και, μέχρι να τελειώσει είπαμε να συναντηθούμε κάπου με τη Ζαφειρία, να πιούμε κάτι. Ομήρου το Ινστιτούτο, οπότε, να είμαστε και κοντά, δε βρισκόμαστε στο "Petite Fleur"; Και βρεθήκαμε....

Και ξάφνου, συνέβη! Η Αθήνα κρύφτηκε σε μια τσέπη, ο ήλιος το ίδιο, ο ουρανός ντύθηκε στα φθινοπωριάτικά του και εμείς πεταχτήκαμε νοερώς μέχρι την πόλη του φωτός....

Σε ένα στενό, κατηφορικό δρόμο στο κέντρο της πόλης, ένα bistrot να το πιεις στο ποτήρι. Μια στάλα, αλλά φτιαγμένη από τα πιο νόστιμα υλικά! Καθίσαμε έξω, να μυρίζει και η βροχή που ερχόταν, αλλά και από εκεί μπορούσαμε να ακούμε μουσική από το πικάπ που γέμιζε με υπέροχες μελωδίες το χώρο, μέσα και έξω. Όχι πολύς κόσμος, αλλά κόσμος με ένα βλέμμα που σε ταξίδευε. Και χαμόγελα. Και διακριτικές ομιλίες. Σύμπτωση ή όχι, δεν ακούστηκε ούτε ένα κινητό όση ώρα ήμασταν εκεί. Τι ανακούφιση! 

Η Σοφία μας κέρασε το υπέροχο και ολόζεστο χαμόγελό της παρέα με δροσάτο νεράκι δίνοντας μας έναν κατάλογο χαριτωμένο και πλήρη. Με τα καλούδια του, τις τιμές του, τις ζωγραφιές του, τα σχολιάκια του...

Η παραγγελία μας: Μία σοκολάτα, ζεστή, ινδική [με κουρκουμά, πιπέρι καγιέν, τζίντζερ, κάρδαμο και γαρύφαλλο] και μια σοκολάτα κρύα, με φράουλες. 

Καθώς καθόμασταν και περιμέναμε να έρθουν οι σοκολάτες, δεν μπορούσα να μην προσέξω το κουτάκι με τις ζαχαρίτσες [σε σχήμα καρδιάς, οι ζαχαρίτσες, όχι το κουτάκι!] και το τασάκι, ζωγραφισμένο και τρισχαριτωμένο. Πείτε με περίεργη, αλλά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες τις αγαπώ πολύ, καθώς δείχνουν ότι κάποιος, αν μη τι άλλο, κάθισε και σκέφτηκε, όχι μαζικά, αλλά προσωπικά, τι μπορεί πραγματικά να κάνει ένα χώρο όμορφο. Καρεκλίτσες, τραπεζάκια, καδράκια, το πιάνο σε περίοπτη θέση, όλα προσεγμένα, πεντακάθαρα και αγαπησιάρικα.

Και όταν ήρθαν οι σοκολάτες...εκεί να δεις! Αρώματα, χρώματα και γεύσεις σε έναν τρελό χορό ήρθαν και κάθισαν ανάμεσά μας, έτσι, να μοιραστούμε τη βροχούλα που, στιγμές μετά, έκανε την εμφάνισή της...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα με βγάλει ο δρόμος μου στο Παρίσι. Δεν ξέρω αν βρεθώ εκεί, πώς και τι θα νιώσω. Ξέρω όμως πως, κάθε φορά που ο δρόμος μου θα με βγάζει στο κέντρο, θα φροντίζω να φυλάω λίγο χρόνο για μια σοκολάτα σ' αυτό το μέρος που μοιάζει βγαλμένο από κάποιο βιβλίο με ιστορίες. Ξέρετε, όχι αυτές τις μεταμοντέρνες, αλλά τις άλλες, τις ρομαντικές, εκείνες που τις διαβάζεις κι έπειτα τις θυμάσαι μέχρι να γεράσεις. Και που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Όπου κι αν πας. Όπου κι αν βρίσκεσαι...

Σημειώσεις: 

- Για ό,τι θέλετε, μιλήστε με το Σοφάκι ή τον Αναστάση. Τέτοια χαμόγελα, δε μπορεί, οδοδείχτες μοιάζουν προς τη χώρα της προσφοράς και της καλοσύνης...

- Εκτός από τις σοκολάτες, το μέρος προσφέρεται για καφεδάκι, τσαγάκι, ποτάκι και κάτι για την όρεξη [ε, μην περιμένετε και γουρνοπούλα, bistrot είπαμε]...

- Αν πρέπει να διαλέξω, θα διάλεγα μια ζεστή σοκολάτα. Είναι τόσο χορταστικές, όσο δε φαντάζεστε, σε κάτι κούπες...όνειρο! Δυστυχώς, πρέπει να πω πως, η ζωγραφιά στον κατάλογο για τις κρύες σοκολάτες είναι κομμάτι παραπλανητική, καθώς είναι μικρούλες. Χαριτωμένες και νόστιμες αλλά ... μικρούλες...

- Αν βιάζεστε, μην πάτε για σοκολάτα. Γιατί, αγάπη μου, το καλό πράγμα αργεί [περίπου 15 λεπτά]. Γρήγορη σοκολάτα είναι η σοκολάτα σε σκόνη, ποιος δεν το ξέρει αυτό; Και η σοκολάτα σε σκόνη, απλά δεν είναι σοκολάτα, πώς να το κάνουμε; Η γνήσια σοκολάτα θέλει το χρόνο της, να ανακατευτεί, να γίνει, να λιώσει. Και έπειτα να ξεκουραστεί. Και μετά να σου 'ρθει. Έτσι πάει... 

- Πείτε με παράξενη, που είμαι δηλαδή, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, αλλά εγώ το μέρος το κρίνω και από την τουαλέτα του. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα αυτονόητα, γι' αυτό μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: όταν λέμε πεντακάθαρη, το εννοούμε! Συναγωνίζεται άνετα μια σπιτική, κι ας προορίζεται για πολλούς...

- Να πω και τη γκρίνια μου για να μην πω ότι δεν το 'πα. Όταν έχεις έναν τέτοιο χώρο, τόσο υπέροχο και αυθεντικό, δεν θα ταίριαζαν περισσότερο τα ζωντανά λουλουδάκια στις γλαστρούλες που, ούτως ή άλλως υπάρχουν; Και καλύτερη ενέργεια έχουν και πιότερο ταιριάζουν με το χώρο, ναι; ναι....

Και μη νομίζετε πως, αμάν και ντε, πρέπει να κατεβείτε μέχρι Κολωνάκι, αν δε σας βγάζει ο δρόμος. Έχει κι άλλο, έχει κι αλλού...

Και Χαλάνδρι και Κηφισιά και Κέρκυρα και Βόλο! αμ πώς....

Χ.Π.

Ομήρου 44, 15232, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 3613169
www.petite-fleur.gr

Οπωσδήποτε στα ΒΓΑΙΝΩ το λοιπόν,n' est-ce pas? ... 

Ο ΦΟΥΡΝΟΣ "ΚΑΝΕΛΛΟΥ" και ... Η ΕΛΙΣΑΒΕΤ

Ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Αλεξάνδρας , από την Πατησίων προς τους Αμπελόκηπους, στον αριθμό 76, μπορείτε να βρείτε τον φούρνο "ΚΑΝΕΛΛΟΥ" με τα.... κ α τ α π λ η κ τ ι κ ά σουσαμένια κουλούρια Θεσσαλονίκης, το τέλειο ζυμωτό ψωμί με προζύμι και την ευγενέστατη, χαμογελαστή και επικοινωνιακή Ελισάβετ.

Η Ελισάβετ, λοιπόν, ελληνίδα γυναίκα - μάνα ποντιακής καταγωγής , παντρεύτηκε τον Παναγιώτη, είναι η ψυχή του φούρνου και αφιερώνει τη ζωή της στα τρία αγόρια της και στο καθημερινό μας ψωμί .

Πάντα θα έχει κάτι να σας πει για να σας φτιάξει τη διάθεση. Θα αυτοσαρκαστεί με γενναιότητα, θα σας προτείνει τα καλύτερα, θα σας κεράσει άμα έχει περισσότερα κέφια και θα σας πει ..."εμένα κι αν με ξυπνήσεις μια ώρα μετά που θα κοιμηθώ,  γιατί θα υπάρχει ανάγκη, πάλι με αστεία και καλή διάθεση θα ξυπνήσω"....

Μάθημα ζωής , λοιπόν, από την γελαστή Ελισάβετ και μάθημα γεύσης ταυτόχρονα.

Προτιμήστε τα κουλούρια Θεσσαλονίκης - τραγανά απ' έξω, μαλακά μέσα με μπόλικο σουσάμι. Τα καλύτερα της πόλης. Δοκιμάστε τη μπιφτεκόπιτα - ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή- και τα κριτσίνια τους. Και φυσικά, το ψωμί τους , ζεστό και μοσχομυριστό.

Κι αν κερδίσετε την εμπιστοσύνη της Ελισάβετ , η οποία ξέρει καλά να διαβάζει τους ανθρώπους, όλο και κάτι θα κεραστείτε ή θα σας προταθεί να προτιμήσετε!

  

Φούρνος 'ΚΑΝΕΛΛΟΥ"

Λεωφ. Αλεξάνδρας 76

τηλ. 210 6462851

Camping Club Agia Anna

Είχαμε πάει και του Αγίου Πνεύματος. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα, μόνο που την πρώτη φορά ήταν πολλά - πολλά χρόνια πριν και δεν πιάνεται..

 

Πήγαμε το λοιπόν του Αγίου Πνεύματος. Η εμπειρία ήταν εξαιρετικά θετική. Το μέρος πανέμορφο, μεγάλη ανταμοιβή για τη στριφνή - είναι η αλήθεια - διαδρομή μέχρις εκεί. Τα κορίτσια στην υποδοχή πολύ ευγενικά και εξυπηρετικότατα, οι διαδικασίες απλές και διαφανείς, η τοποθεσία καταπληκτική, όλες οι εγκαταστάσεις πεντακάθαρες και παντού παρούσες. Τα μαγειρεία, τα ντους, οι τουαλέτες, ψυγεία, καταψύκτες, δύο πισίνες, παιδική χαρά, τραπεζάκια έξω, εστιατόριο, καφετέρια, μπαρ, you name it. 

 

Οι παροχές; πολύ ενδιαφέρουσες πραγματικά....

 

Πρωινό (λιτό αλλά μια χαρά), μπανάκι και επί της πισίνας και επί της θάλασσας, το καφεδάκι σου, το ποτάκι σου, το φαγάκι σου και αν έχεις παιδιά...τότε κι αν είναι απολαυστικά τα πράγματα γιατί υπάρχουν δραστηριότητες από το πρωί μέχρι το βράδυ από υπέροχα πλάσματα! αλλά αν νιώθεις κι εσύ παιδί, και για σένα υπάρχει κάτι. Καραόκε, επιτραπέζια, δραστηριότητες, καρπουζοπόλεμος, ταινιούλες (και για μικρούς και για μεγάλους, αλλού για μικρούς, αλλού για μεγάλους...), έχει απ' όλα τα καλά.

 

Φτάσαμε με χαμόγελο, φύγαμε με ακόμα μεγαλύτερο. Και είπαμε ότι με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναπάμε. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Και ξαναπήγαμε...

 

Η ΑΦΙΞΗ

 

12 του Αυγούστου, μεσημεράκι και κάτι ήμασταν εκεί. Με σκηνές, τζάτζαλα, μάτζαλα, σακίδια και πιτσιρίκια. Και είναι πολλά τα πιτσιρίκια μας αδελφέ. Και όταν είναι και μαζεμένα, είναι και ανυπόμονα....

 

Στη ρεσεψιόν γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Η χαρά του απονενοημένου διαβήματος λέμε. Άλλος να συμπληρώνει τη φόρμα, άλλος να κανονίζει μέρος για τη σκηνή, άλλος να φοράει βραχιολάκι, άλλος να παίρνει κάρτα για το αυτοκίνητο, άλλος να μπαίνει, άλλος να βγαίνει. Με τα πολλά τα καταφέραμε. Συμπληρώσαμε τις κάρτες μας, πήραμε και για το τουτού μας, βάλαμε και τα βραχιολάκια μας και βουρ για το τσαρδί μας!

 

Μας βάλανε στην ίδια θέση και τις δύο σκηνές και η αλήθεια είναι πως ήταν πιο οικονομικό για εμάς και πιο συμφέρον και για το μέρος που έτσι εξασφαλίζει άλλη μια θέση, οπότε, όλοι ευχαριστημένοι.

ΤΟ ΣΤΗΣΙΜΟ

 

Εντός και εκτός εισαγωγικών. Γιατί μπορεί η σκηνή της Χαράς και της Ζωής (τουτέστιν εμής και της θυγατρός μου), καθότι compact στήθηκε μέχρι να πεις κύμινο, η άλλη σκηνή, καθότι έξι ατόμων είναι υπερπαραγωγή και απαιτεί δεξιοτεχνία βιρτουόζου. Την αυτή και επικαλεστήκαμε, εξού και αριβάρισε ειδικός τις, ο οποίος μόλις είδε την υπερπαραγωγή ξετυλιγμένη σαν ανακόντα που μόλις έφαγε και χαλαρώνει φρίκαρε και κοιτούσε από πού να φύγει. "Α, τέτοια σκηνή είναι...." ήταν οι τελευταίες νηφάλιες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του. Μία ώρα και ένα πακέτο τσιγάρα αργότερα, ακόμα κοιτούσαν τη σκηνή που επέμενε ξαπλωμένη σαν χανούμισσα στο σεράι, χουζουρλού, χουζουρλού....

 

"Την προηγούμενη φορά μας την έστησε ο Γιώργος", τόλμησε κάποιος να ψελλίσει. Ο "στήνω-όποια-σκηνή-με-χαρακτηριστική-ευκολία" Γιώργος όμως ήταν απασχολημένος και θα μπορούσε να έρθει σε μισή ώρα. Μισή ώρα και άλλες δύο αργότερα, στο σύνολο, δυόμιση ώρες, Γιώργος ούτε για δείγμα και αν δεν ήταν ο γείτονας Παναγιώτης ακόμα εκεί θα ήμασταν, κοιτώντας τη σκηνή να χουζουρεύει...

ΜΠΑΝΑΚΙ ΜΑΝΑΚΙ

 

Καθότι αμέσως πριν την Εύβοια ήμασταν Κρήτη [χρονικό Κρήτης στα προσεχώς] είπαμε να βγάλουμε ρίζες στην πισίνα. Φυσικά, για να κάτσεις στην πισίνα θα πρέπει να στήσεις καρτέρι για να πιάσεις την πετσέτα, τη στιγμή ΑΚΡΙΒΩΣ που θα τη σηκώσει ο προηγούμενος, αν είσαι τυχερός και δεν τις αφήσουν όλοι παρακαταθήκη για το απόγευμα, για την αύριο, για του χρόνου, για κάποτε τέλος πάντων. 

 

Όμως.... όχι σε όλη την πισίνα, γιατί υπάρχει ένας χώρος που είναι για όσους έχουν κλείσει σε καμπάνα. Όχι εκείνη του δειλινού, την άλλη, την ακριβή. Και αν κάνεις και κάτσεις εκεί, εσύ ο παρακατιανός με τη σκηνούλα σου, σου τη λένε. Ααααα, όλα κι όλα, αφού το λέει και η ανακοίνωση. Φυσικά, η ανακοίνωση λέει ότι απαγορεύονται και οι βουτιές, καθότι στην πισίνα υπάρχουν και αθώα πλάσματα και δεν μπορεί ο κάθε επίδοξος ολυμπιονίκης της κατάδυσης να επιδεικνύει τις καλλονές του κινδυνεύοντας να πνίξει κανένα τέκνο (ή τεκνό, μην το κάνουμε θέμα)...Το θέμα με τις καμπάνες τηρούνταν σε μεγάλο βαθμό, το θέμα με τις βουτιές πάλι δεν το λες και προτεραιότητα, αν γίνομαι κατανοητή...  

ΦΑΓΑΚΙ ΜΑΝΑΚΙ

 

Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Και είναι σοβαρά γιατί, σε ένα μέρος όπου υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, το θέμα της αλληλεγγύης και της ασφάλειας είναι μείζον. Και είναι μείζον γιατί, αδελφέ μου, αν δεν έχεις και ορέγεσαι, μπορείς να έρθεις και να κάτσεις στο τραπέζι μας, με την καρδιά μας. Να σε κεράσουμε κι ένα ποτήρι να πιεις στην υγειά μας. Και μεις στη δική σου. Δεν είναι όμως λύση, αν δεν έχεις, να απλώσεις τη χερούκλα σου και να αρπάξεις. Γιατί το αρπάζειν είναι κλοπή και η κλοπή είναι αδίκημα. Κι είναι και άδικο, ειδικά όταν ο καθένας έχει κάνει το κουμάντο του για όσες μέρες κάτσει εκεί, ναι; 

 

Προφανώς, στη δική μας περίπτωση, κάποιος δεν το κατάλαβε το ως άνωθεν και απλώθηκε συγκεκριμένη χερούκλα και άρπαξε κάτι σε τσιτσί που είχαμε προβλέψει. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω πως το παΐδι του κατσικώθηκε στο λαιμό και μέχρι και σήμερα εκεί βρίσκεται. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί...

 

Αναρωτιέμαι, αν μπορεί να κλαπεί με τέτοια ευκολία φαγητό, με την ίδια ευκολία δεν μπορεί να κλαπεί και κάτι άλλο, ας πούμε χρήματα ή κάποιο κινητό; Δεν έγινε κάτι τέτοιο και ψέμματα δε θέλω να πω, ούτε να δημιουργήσω εντυπώσεις, όμως η αλήθεια είναι ότι μπήκα σε σκέψεις...

 

Πάντως, όταν πήγαμε στον υπεύθυνο για να του αναφέρουμε το συμβάν, αυτό που εισπράξαμε ως απάντηση ήταν ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι οι χώροι είναι κοινόχρηστοι. Μετά από γκρίνια και μουρμούρα, μπόρεσε να κάνει κάτι και οι χώροι παρέμειναν κοινόχρηστοι, όμως πήραμε αποζημίωση, το βραδυνό των παιδιών. Όχι όμως όλων των παιδιών....όχι. Μόνο των παιδιών που αναγράφονταν στην κάρτα αυτού που έκανε το παράπονο. Το άλλο παιδί, που ήταν στον ίδιο χώρο, που μοιράζονταν το χώρο, τα εξοδα, το φαγητό και ό,τι άλλο, δεν προβλέπονταν στην αποζημίωση του camping γιατί, πολύ απλά είχε άλλο επώνυμο και δεν πήγα κι εγώ να παραπονεθώ!

 

Και μη μου πείτε, "ε, και γιατί δεν πήγαινες κι εσύ καημένη;" γιατί πήγα. Και βέβαια πήγα. Όμως ο υπεύθυνος δεν ήταν εκεί. Θα ερχόταν σε λίγο. Γι' αυτό κι εγώ άφησα μήνυμα να επικοινωνήσει μαζί μου. Τι έγινε όταν επικοινώνησε; δεν μπορώ να σας πω, γιατί ποτέ, κανένας δεν επικοινώνησε μαζί μου. Και, όπως και ο απλούστερος των νοών μπορεί να συμπεράνει, το θέμα μου δεν ήταν να παρέχω βραδινό του παιδιού μου, αλλά θέμα αρχής πολύ σημαντικό και σοβαρό και που αφορά το κατά πόσο οι υπεύθυνοι στέκονται στα καθήκοντά τους, όσον αφορά την προσοχή που πρέπει να δίδεται στο κάθε έναν από τους πελάτες τους και όχι μόνο σε όσους αναγκάζονται να κάνουν φασαρία για να ακουστούν.

ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

 

Στο camping πας για δύο λόγους. Ο ένας, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι ο οικονομικός. Το κατασκηνώνειν είναι πιο φτηνό και, έχοντας και τις κατάλληλες εγκαταστάσεις, εξοικονομείς έτι περισσότερα, αφού μπορείς και να μαγειρέψεις. 

 

Ο άλλος, για τους περισσότερους από εμάς τουλάχιστον, είναι γιατί έχεις την ευκαιρία, από τσιμεντάνθρωπος να πάρεις μια γεύση από την επαφή με τη φύση, που τόσο μας λείπει. Και από την καθημερινότητα και από τη νοοτροπία μας. Κυρίως από το δεύτερο.

 

Και λέω κυρίως γιατί, ειδικά τις ώρες που οι άνθρωποι - όχι τυχαία - έχουν ορίσει ως ώρες κοινής ησυχίας, έχει μια σημασία να τηρούμε (όλοι μας) τους βασικούς κανόνες συμβίωσης. Τουτέστιν, εγώ που δεν κοιμάμαι το μεσημέρι, θα πρέπει να κάνω ησυχία για να κοιμηθεί ο διπλανός μου που μπορεί να χρειάζεται τη δίωρη αυτή ανάπαυλα. Πόσω μάλλον όταν η σκηνή δεν είναι ντουβάρι και συνεπώς είναι σα να κοιμόμαστε όλοι μας σε μια μεγάααααλη σκηνή, ο ένας δίπλα στον άλλο. 

 

Δε θα αναφερθώ στους επιμέρους αχαρακτήριστους που θεωρούν ότι είναι το δώρο του Θεού στη γη και άρα μπορούν να κάνουν όοοοτι θέλουν, αδιακρίτως αν είναι ώρα κοινής ησυχίας, μεσημέρι, βράδυ, αν κοιμούνται παιδιά, ή όποιος τέλος πάντων θέλει να ησυχάσει. Θα αναφερθώ όμως, για άλλη μια φορά στους υπεύθυνους, οι οποίοι έκαναν τον κόπο να γράψουν στον κανονισμό ότι απαγορεύεται η διέλευση τροχήλατων σε ώρες κοινής ησυχίας, όπως και ο οποιοσδήπατε θόρυβος που επιδεικνύει ασέβεια προς το συνάνθρωπο, όμως δεν ασχολήθηκαν περαιτέρω, με αποτέλεσμα τα μονοπατάκια να μετατρέπονται σε λεωφόρους ενίοτε, ανάλογα με τα κέφια του καθενός "γρήγορου". Για να μην αναφερθώ σε όσους είχαν βάλει συναγερμό στο αυτοκίνητό τους, λες και το πάρκαραν στο κέντρο της Αθήνας.

 

Η ερώτηση λοιπόν είναι η εξής: δεν θα πρέπει να υπάρχει μια πρόβλεψη, σχετικά με την τήρηση του κανονισμού; δεν θα πρέπει επίσης να απαγορεύεται η χρήση του συναγερμού σε χώρους που είναι φυλασσόμενοι, όπως ισχύει για παράδειγμα στα πάρκινγκ;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Μιλώντας από εδώ κι από εκεί με άλλους "συγκάτοικους", άκουσα πολλά παράπονα. Όχι για τον υπέροχο χώρο, όχι για τις παροχές, όχι για τις εγκαταστάσεις.

 

Όμως, άκουσα παράπονα και σ' αυτά επιθυμώ να προσθέσω και τα δικά μου, όσον αφορά τις ελλείψεις σε προσωπικό (ειδικά οι τουαλέτες υπέφεραν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων), ειδικά σε περιόδους με τόσο μεγάλη προσέλευση, την έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλευρά των υπευθύνων (προσωπικά ένιωσα ως παρακατιανή), την ασφάλεια υπό όρους και την οργάνωση όσον αφορά την τήρηση του κανονισμού από όλους και όχι κατά περίπτωση. 

 

Τελειώνοντας, θέλω να δώσω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια σε όλους τους υπαλλήλους που, με μεγάλη προσήλωση και ειλικρινή προσπάθεια έτρεχαν ολημερίς προσπαθώντας το καλύτερο για όλους μας.

Χ. Π. 

Διεύθυνση	Αγία Άννα Εύβοια
Τηλέφωνο	2227097250, 2227097185
Ιστότοπος	http://www.clubagiaanna.gr
Email	info@clubagiaanna.gr

 

 

ΦΤΟΥ ή ΒΓΑΙΝΩ; 

 

ειλικρινά, δεν ξέρω να σας πω....

 

 

Ρούλα Ψυχάρη

'Εχω ανάγκη να σας μιλώ για χαμογελαστούς , ευγενικούς και εξυπηρετικούς ανθρώπους. Για εκείνους που εργάζονται σε υπηρεσίες - δημόσιες και μη- και που καταφέρνουν με μια κουβέντα που θα σου πουν να σου πάρουν την αγωνία και να σου δώσουν τις σωστές πληροφορίες...

Εθνική Τράπεζα, Λεωφόρος Αλεξάνδρας....Αύγουστος, Αθήνα. 

Κι εκεί που λες, "ώπα ! δεν θα βγάλω άκρη. πάλι θα μου γίνουν τα νεύρα μακαρόνια....", έρχεται η κυρία Ψυχάρη, με το χαμόγελο που αφοπλίζει, τα χιουμοριστικά της σχόλια που σε κάνουν να νιώθεις οικείος και όχι ξένος, την υπομονή και την ευγένειά της....και ΣΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που την πρόσεξα....Την βλέπω κάθε φορά εδώ και έναν χρόνο. Και κάθε φορά παρακαλώ από μέσα μου να ...τύχει να με εξυπηρετήσει εκείνη.

Σας ευχαριστώ , κυρία Ψυχάρη, που μέσα σε μια αφιλόξενη - κατά γενική ομολογία- Εθνική Τράπεζα, εσείς μας κάνετε να νιώθουμε άνθρωποι και όχι ....νούμερα!

Καλή συνέχεια και....μη χάσετε ποτέ την ανθρωπιά και το χιούμορ σας....

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Σάββατο 11.30 , μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Η Αθήνα άδεια και ο καύσωνας να σου ζαλίζει το μυαλό.

Στην οδό Μαυροματαίων, στα λεωφορεία του ΚΤΕΛ για τις ανατολικές παραλίες.

Λεωφορείο Νο 73 για ΣΧΟΙΝΙΑ.

Ζαλισμένοι από τη ζέστη και την άπνοια οι επιβάτες περιμένουν να αναχωρήσουν για την ελπίδα δροσιάς και ανάσας.

Κάποιοι - όπως εγώ - για πρώτη φορά. 

Δεν ξέρουν....δεν ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε ακριβώς. 

Όμως, Εκείνος ξέρει. 

Χαμογελαστός και ευγενικός, υπομονετικός και ευπροσήγορος...Έχει ένα ευγενικό σχόλιο για όλους μας. Έχει και εναλλακτικές προτάσεις. "Εκείνο το μέρος είναι καλό για μπάνιο". Έχει μια συμβουλή για να μην ταλαιπωρηθούμε. 

Στο τέλος της διαδρομής τον ρώτησα το όνομά του. 

Και σας το δίνω κι από εδώ , μπας και είστε τυχεροί και τον συναντήσετε. 

Νίκος Παππάς. Από τους πιο ευγενείς και γλυκούς ανθρώπους των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς...

Καλοτάξιδος κύριε!

ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ - Αλέξης Πανσέληνος

«Το χρονικό της απώλειας σαν μια ανοιχτή ερωτική επιστολή.

Μια μυστήρια επιγραφή στο κέντρο της πόλης, βαμμένη άτσαλα πάνω σε έναν τοίχο.

Μια επιγραφή που σίγουρα θέλει ερμηνεία.

Μαρτυρά άραγε κάτι για την πόλη ή για τον ήρωα του βιβλίου που έτυχε να την προσέξει και κρέμασε σ’ αυτήν την ελπίδα για να φωτίσει τα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής του;

Ένας κόσμος σε παράκρουση: μια νεολαία οπλισμένη με σπρέι, μια άλλη με ρόπαλα, ένας Αγιορείτης και ένας Ανθυπασπιστής, ένας ταξιδιωτικός πράκτορας, μια νοσοκόμα και ένα μοντέλο. Δυο παλιοί φίλοι που μισιούνται, μια απρόθυμη χήρα και ένας οδηγός ασθενοφόρου συμπλέκονται και σέρνουν το χορό γύρω από τους εφιάλτες του ερασιτέχνη ζωγράφου που ψάχνει μέσα από το νόημα της επιγραφής να ανακτήσει τη χαμένη του αγάπη.»

Αντί μιας όποιας κριτικής, λέγω να παραθέσω κάποια λίγα από τα σημεία που κράτησα. Η υπογράμμιση δική μου, όπως και η σημασία της...

«Πόλη άθλια, πόλη ξεδιάντροπη, άκαρδη.

Πόλη δολοφόνισσα, κλέφτρα και ψεύτρα.

Σαν τις πουτάνες μας παίρνεις για μια γρήγορη βίζιτα, μας αφήνεις να χύσουμε στα μπούτια σου και δε φιλάς στο στόμα!

Όταν εισπράξεις το αντίτιμο του καθενός μας, σηκώνεις το βρακί, βάφεις τα μάτια, φτιάχνεις τα μαλλιά και ξαναγυρνάς στο στέκι σου να βρεις νέους πελάτες – μια πόρνη-βρικόλακας που δεν πεθαίνει, που αλλάζει ρούχα κι εμφάνιση με τις εποχές, μαθαίνει νέες λέξεις για παλιές συναλλαγές και επιβιώνει πίνοντας το αίμα μας.

Πόλη Αιώνια, Αρχαία καλλονή, πιο Δοξασμένη Εσύ κι απ’ το πιο ένδοξό Σου τέκνο –

...θέλω να γίνω ο Νέρωνάς σου...»

***

«Η μνήμη είναι θηρίο που καταπίνει αχόρταγα τη ζωή και όταν αρχίζει να μιλά είναι ασταμάτητη, ανεξάντλητη, απολυταρχική. Όλα υποχωρούν κάτω από το ρεύμα της καθώς συνδέει μαγικά γεγονότα, πρόσωπα και τόπους. Καθετί άλλο πρέπει να σωπάσει, να μπει στην πάντα. Δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο η μνήμη. Ζευγαρώνει τα αταίριαστα, συσχετίζει τα ασυσχέτιστα, όλα τα φωτίζει με το δικό της φως, χαμηλό, ήμερο, λαμπικαρισμένο και ομοιόμορφο. Η μνήμη είναι η μόνη κάτοψη της ζωής μας που μπορούμε ν’ αποκτήσουμε.»

***

«Αποδώ που φτάσαμε βλέπω και μπρος και πίσω το ίδιο καθαρά. Τα λάθη μου και η σημασία τους. Τα ‘επιτεύγματά’ μου και η ανυπαρξία τους.»

***

«Έχω την εντύπωση πως έζησα αμέτρητες ζωές ως τώρα.»

***

«Ενώ στον κινηματογράφο ένα ειρηνικό, συνηθισμένο πλάνο (τοπίο, εσωτερικό δωματίου ή ό,τι άλλο) μπορεί με τη διακριτική βοήθεια του μουσικού ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ να αποκτήσει τη δραματική βαρύτητα μιας καταστροφής που πλησιάζει, στην πραγματική ζωή τίποτα τέτοιο δε μας βοηθά να προβλέψουμε.»

***

«Η Σαλονίκη τη νύχτα βράζει από υγρασία. (...) Είναι η πόλη που ό,τι οι άλλες το βλέπουν στον ύπνο τους εδώ είναι ζωντανό και περπατά στους δρόμους.»

***

«Να μάθεις να μην είσαι υποχωρητικός με τους άλλους και να κάνεις το δικό σου κέφι κι όχι το δικό τους άλλη φορά.»

***

«...τα άστρα θα τραγουδήσουν με μύριες φωνές

κι εμείς θα κοιμηθούμε χωρίς πια όνειρα στο φως

Μη μ’ αφήσεις ποτέ

(In aeternum)»

***

«Λίγοι ξέρουν πόσο εξαιρετική διαύγεια χαρίζει στο μυαλό μια καλή παραμονή στο νοσοκομείο. Πολλή σοφία χάθηκε εδώ μέσα. Γιατί δεν επέστρεψαν όλοι αυτοί οι προφήτες στα δωμάτιά τους, να ξαναδούν τους φίλους και τους συγγενείς τους και να τους μεταλαμπαδεύσουν τις αποκαλυπτικές ενοράσεις των ηρεμιστικών και της νάρκωσης.»

***

«Αλλά σε όλα μαθαίνεις. Αμέσως. Σήμερα είναι όπως πάντα, αφού σήμερα σημαίνει πάντα.»

***

«Τώρα που θα τον περίμενε, καθώς του το’ χε τάξει, το βλέμμα της είχε άλλο νόημα και η σιωπή της, παρά το μειδίαμα, έμοιαζε με σκοτεινό χρησμό.»

Καλή ανάγνωση!!!

Χ.Π.

Τίτλος : Σκοτεινές Επιγραφές

Συγγραφέας : Αλέξης Πανσέληνος

Εκδόσεις : Μεταίχμιο

Σελίδες : 543

ΒΓΑΙΝΩ 

Τα Καραμανλίδικα (Του Φάνη)

Να είσαι μέσα στην Αθήνα και να τριγυρνάς αποτελεί από μόνο του μια περιπέτεια. Τώρα, αν αυτή η περιπέτεια περιλαμβάνει και πλήθος τουριστών και συννεφόκαμα και σκόνη και ψώνια - πάει να πει κουβάλημα - τα πράγματα σοβαρεύουν κομμάτι. 

Και το ποτάμι των ανθρώπων και της ζέστης σε ξεβγάζει κάπου προς Ευριπίδου μεριά κι εσύ μεθάς, από τους ανθρώπους θες, από τα μπαχάρια, από τις μυρωδιές των αλλαντικών, από την κίνηση στους δρόμους, τις κόρνες, τον εκνευρισμό - τύφλα να έχει το New York! - και θέλεις κάπου να κρυφτείς, να καταφύγεις, να ξαποστάσεις....άσε που πεινάς κιόλας!

Και ξάφνου, νάτο! δεν το ήξερες, είναι τόσο φρέσκο, ολοκαίνουριο! Μπαίνεις, δεν μπορείς να αντισταθείς. Μέσα άνθρωποι, γελάνε, μιλάνε, τρώνε, πίνουν. Θες αυλή καλύτερα; έχουμε και αυλή, τι μας πέρασες;

Βγαίνεις, πρώτη σκέψη, αυτή δεν είναι αυλή, διάδρομος είναι, δε χωράμε. Χα! Χωράτε και παραχωράτε, καλή διάθεση να υπάρχει και όλα γίνονται! Η Μαργαρίτα είναι εκεί και τα κάνει όλα πραγματικότητα! Κάθεσαι, έρχεται η μπυρίτσα, το ψωμάκι και κάτι ψιλό, έτσι μέχρι να αποφασίσεις. Κοιτάς και γύρω. Στο άλλο τραπέζι, κάτι τσιμπάνε, "τι καλό τρώτε;" Λες και τους ήξερες κι από χτες! "Παστουρμαδοπιτάκια! τέλεια είναι! πάρτε να δοκιμάσετε!" Λες και σε ήξεραν κι από χτες! Είπε κανείς πως η Αθήνα είναι απρόσωπη; όχι εδώ, όχι εδώ στα σίγουρα!

Λες, αποφάσισα, και ξάφνου σκάει μύτη ο τύπος από τα μέσα του μαγαζιού με δισκάκι. "Πάρτε, μόλις τα 'κοψα, πάρτε μια μυρωδιά!" Λίγος παστουρμάς, έτσι για την παρέα! "Όχι, θα μυρίζουμε μετά από δέκα χιλιόμετρα!" "Αν μυρίζει, έλα να μου κάνεις μήνυση! Το φρέσκο δε βρωμάει!" τι είπε ο άνθρωπας....

Έρχεται η παραγγελία:

Ρώσικη του Μήτσου (αλησμόνητη όμως!)

Παστουρμαδοπιτάκια

Σουτζούκι σαγανάκι με τηγανιτά αυγά

Μαγεία! Σπιτική αύρα και χαμόγελο

και έτσι, στο αναπάντεχο...

... αρχίζει να βρέχει! δειλά στην αρχή, μετά πήρε το θάρρος του ο ουρανός. Όλοι τρέχουν να κρυφτούν. Θέλω τόσο αυτό το νερό! κάθομαι εκεί, βρέχομαι, απολαμβάνω. Έρχεται η Μαργαρίτα, σίφουνας! "Πάμε μέσα, θα γίνετε μούσκεμα!" "Όχι, δεν πειράζει, ούτως ή άλλως φεύγαμε!" "Τι; αποκλείεται! δεν θα σας κεράσουμε γλυκό; δε θα τελειώσετε τη μπύρα σας; έτσι θα φύγετε; παίρνω εγώ τα ψώνια, μαζέψτε τσάντες και πάμε μέσα λέμε!"

Αρνείσαι; όχι! Μέσα η παρέα έχει μεγαλώσει. Προχωράς και χωρίς να το καταλαβαίνεις χαιρετάς τον κόσμο. Σε χαιρετάει κι αυτός! Καθόμαστε στη μπάρα! "Πώς σας φάνηκε το φαγητό κορίτσια; Όλα εντάξει;" η κυρία Μαρία, ανάμεσα στα τηγάνια και τις πιρούνες της, ένας διαφορετικός σαμουράι και μάγος της φυλής!

"Ντολμαδάκια δοκιμάσατε;"

"όχι, δεν..."

"μισό να σας βάλω να πάρετε γεύση. Είναι της Μαμάς"

"Εσείς τα φτιάχνετε όλα;"

"Τα περισσότερα, εκτός από τη ρώσικη που είναι του Μήτσου και τα Ντολμαδάκια που είναι της Μαμάς και..."

και έτσι κάπως να συνεχίζεται μια κουβέντα που φτάνει μέχρι συνταγές και μυστικά κουζίνας...

Κι έρχεται και η ... Μαμά! η κυρία Βασιλική! Γλυκιά, ευγενική, με κάτι μάτια τρυφερά και κουβέντες όλο γλύκα.

"Χαλβά κεράσατε τα κορίτσια; δεν φεύγετε αν δε δοκιμάσετε χαλβά να μας πείτε πώς σας φαίνεται!"

"Κυρία Βασιλική, θα γράψουμε για σας!"

"Σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ, πολύ μας τιμάτε!"

Είπαμε, είπαμε, είπαμε κι άλλα. Για την ιστορία του κτηρίου, για το μαγαζί, για την απόφαση να ανοίξουν ένα τέτοιο μέρος. Κι όλο να μυρίζει η αγάπη και τα χαμόγελα!

Να φεύγεις και να σε βγάζουν μέχρι την πόρτα. Σαν να ήρθες σπίτι τους, σαν να είσαι μέρος της ζωής τους! "Να ξανάρθετε να σας κεράσουμε και το μπακλαβά μας που τέλειωσε..."

Να είστε καλά - καλά!

«τα Καραμανλίδικα του Φάνη»
Σωκράτους 1 & Ευριπίδου 52
Βαρβάκειος Αγορά
10554, Αθήνα
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 3254 184, 210 3217 238
www. karamanlidika.gr

Οπωσδήποτε στα ΒΓΑΙΝΩ