Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Έρωντας και σταμναγκάθι

Τι σου είναι ο άνθρωπος....

Να ξεκινάς να πας και αλλού να σε βγάζει ο δρόμος....

Αλλά, κάπως έτσι δεν είναι όλα στη ζωή, σκέφτομαι. Αλλιώς τα έχεις σκεφτεί, τα έχεις προγραμματίσει, τα έχεις όλα οργανώσει και εκεί που πας να κάνεις το βήμα, όλα ανατρέπονται και βρίσκεσαι και πάλι στο πρώτο τετράγωνο, αυτό της εκκίνησης...

Έτσι έγινε εκείνη την Τετάρτη. Λέμε να πάμε κάπου να φάμε, έτσι κάπου κοντά, κάπου προσβάσιμα, κάπου οικονομικά. Παίρνουμε τηλέφωνο, κλείνουμε τραπέζι. Εμ πώς, είναι και της Εθνικιάς Εορτής ανήμερα, θα έχει κόσμο. Γιατί ο κόσμος βγαίνει. Και, αν είναι και της Εθνικιάς, βγαίνει έτι περαιτέρω που λένε. Κι εμείς τι είμαστε, κόσμος δεν είμαστε κι εμείς; Βγήκαμε το λοιπόν!

Ε, και πήγαμε. Ας πούμε ότι θα μπορούσαμε και να μην έχουμε πάρει τηλέφωνο. Ας πούμε ότι θα μπορούσαμε και να μην έχουμε κλείσει. Ας πούμε, βρε αδελφέ ότι θα μπορούσαμε και να μην έχουμε ξεμυτίσει από το σπίτι μας. Αλλά, άλλη φορά τούτα.

Αποχωρούμε το λοιπόν μεγαλοπρεπώς (τι πάει να πει ντροπή; μισή ντροπή δική τους που μόλις κάτσαμε φεύγουμε και η άλλη μισή πάλι δική τους γιατί δεν ήταν καν εκεί να πούμε σε μια ψυχή ΓΙΑΤΙ φεύγουμε). Τέλος πάντων....

Και τυχαία, στο έτσι, στο χωρίς τηλέφωνο, χωρίς κλείσιμο, χωρίς προετοιμασία βρισκόμαστε μπροστά στο κατώφλι του "Έρωντα"...

Θέλεις που ήταν πεντακάθαρο το κατώφλι του, θέλεις που μύριζε θεϊκά κάτι πολύ νόστιμο, θέλεις που ακούγονταν γέλια και, καρατσεκαρισμένο, γέλια σε φαγάδικο ακούγονται μόνο όταν το φαγητό είναι καλό, μπήκαμε...

Από τα δύο άδεια τραπέζια διαλέξαμε το ένα. Τα άλλα κατειλημμένα. 

Να βλέπεις γύρω σου, να χαίρεται το μέσα σου. Απλό, λιτό αλλά όχι άδειο, κομψό χωρίς πολλά - πολλά. Ξέρετε τώρα, αν δεν το κάνω θα σκάσω. Δηλαδή, να πλύνω και τα χέρια μου, πώς θα φάμε; Ε, πήγα στην τουαλέτα. Τα έχουμε ξαναπεί: αν η τουαλέτα δεν είναι καθαρή, γιατί να είναι η κουζίνα;
Στην προκειμένη περίπτωση, η τουαλέτα έλαμπε! 

Ήρθε και η κοπέλα για την παραγγελία. Πεντακάθαρη [η κοπέλα], μοσχομυριστή, καλοσιδερωμένη [η ενδυμασία της, όχι η κοπέλα ευτυχώς!]

- Σαλάτα Σταμναγκάθι
- Ντολμαδάκια
- Αμανίτες (μανιτάρια) τηγανητοί
- Τσιγαριαστό
- Μοσχαρίσια Γάλακτος
- Κεφτεδάκια

Ε, να πιούμε και κάτι. Σε κρητικό είμαστε, τί θα πιούμε; Ρακή! κι ένα αναψυκτικό για τη μικρά και νερό, πολύ νερό!

Τα πρώτα ήρθαν γρήγορα. Τα δεύτερα πήραν το χρόνο τους. Είναι εκεί που αρχίζεις κι αναρωτιέσαι, "δεν παραγγείλαμε και κάτι άλλο;"

Εκεί ήταν που ήρθε ο κος Δημήτρης. Να μας ρωτήσει αν είναι όλα καλά. Πείτε με όπως θέλετε, αλλά, όταν με ρωτάνε και μάλιστα όταν με ρωτάνε και με κοιτούν στα μάτια και περιμένουν μιαν απάντηση, χαίρομαι. Ξέρετε τώρα, δε σε ρωτάω και ταυτόχρονα σου δείχνω με κάθε τρόπο ότι δε δίνω δεκάρα για το τί θα μου πεις. Σε ρωτάω και ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Αυτός είναι ο Δημήτρης. Σε ρωτάει και τον νοιάζει. Και όταν είπαμε πώς, όλα πεντανόστιμα αλλά, κάπως αργούν τα δεύτερα, δεν έπαιξε βλέφαρο.

Και βέβαια αργούν. Αφού τώρα ετοιμάζονται.Γιατί το καλό δεν είναι ετοιματζίδικο. Γιατί καλύτερα να παραπονεύεσαι γιατί καθυστερούν παρά γιατί είναι μπαγιάτικα. Γιατί "αν στο φέρω και δεν είναι καλό, θα σηκωθεί η μάνα μου από το μνήμα και θα με κοπανίσει". Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, παίδες. Το λέει και ο λόγος. "Το καλό πράγμα, αργεί". Αλλιώς, να πας στο πλαστικάδικο που θα στο φέρουν σε πέντε λεπτά. 

Ήρθαν.Το τσιγαριαστό ήταν γευστικότατο. Λίγο πειραγμένο, πάει να πει, όχι αυτό που βρίσκεις στην Κρήτη, αλλά νοστιμότατο. Η μπριζόλα εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού και όταν το εφηβάκι είναι ευχαριστημένο, ξέρεις ότι αξίζει τον κόπο. Τα υπόλοιπα εξαιρετικά.

Την επόμενη φορά θα δοκιμάσουμε το γαμοπίλαφο, που ο Δημήτρης που είναι από τα Σφακιά, μας είπε ότι το ετοιμάζει σε 45 λεπτά, πάει να πει είναι πάνφρεσκο. Γιατί θα υπάρξει και επόμενη, αυτό είναι σίγουρο. 

Ο λογαριασμός ήταν περίπου 50 ευρώ. Μας κέρασαν μια υπέροχη, ζουμερή καρυδόπιτα με παγωτό καϊμάκι. Εντάξει, λόγω προϊστορίας στην Κρήτη, περίμενα κάτι πιότερο στο κέρασμα και ίσως και να έπρεπε να υπάρχει, ένα καλτσουνάκι, ας πούμε, λέω εγώ τώρα.



Έρωντας και Σταμναγκάθι


 Πανόρμου & Δ. Πλακεντίας 73, Αμπελόκηποι
τηλ. 210 6984846
www.facebook.com/Ερωντας-Σταμναγκαθι-519063034844060/

ΒΓΑΙΝΩ



Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Το Κατσίκι

Πολύ καιρό το σκεφτόμασταν. Οι δισταγμοί, κυρίως, δικοί μου.

"Καλά εσείς, εγώ τι θα φάω εκεί, που με βλέπω να παίρνω το κατσίκι παραμάσχαλα και να τρέχουμε στα λιβάδια να βοσκήσουμε παρέα;" κι έτσι όλο και το αναβάλαμε....

Κάποια στιγμή, βέβαια, για όλα τα πράγματα έρχεται η ώρα τους. Είναι εκείνη η ώρα που έχει τίτλο "τέλειωσαν τα χατίρια σου, σειρά μας τώρα!"

Κοκκίνισα, κιτρίνισα, πρασίνισα, το άδικο κανείς δεν το θέλει, έκαμα το λοιπόν την καρδιά μου πέτρα και πήγα. Ψάχναμε την οδό Αθηναίων και πήγαμε ρωτώντας! 

- Η οδός Αθηναίων; 
- αχ, εχμ, περίμενε....
- Ψάχνουμε το "Κατσίκι", το ξέρετε;
- Μα...αυτό έκλεισε!

Πώς; πώς έκλεισε; τώρα έκλεισε; ποτέ δε θα με συγχωρήσει που δεν πήγαμε.... δεν πάμε πιο κάτω να ρωτήσουμε και καμιάν άλλη ψυχή...

- Ναι, με συγχωρείτε, καλησπέρα σας, ξέρετε πως πάμε στην οδό Αθηναίων;
- Στο "Κατσίκι" πάτε;
- Α να γεια σου!!! 

Παίδες, γεγονός! Όταν ένα μαγαζί χαρακτηρίζει έναν δρόμο, μην το αγνοήσετε ποτέ! Σιγά που θα το αγνοούσαμε εμείς, με το χαρακτήρα που 'χουμε!

Κατεβήκαμε τα σκαλάκια της εισόδου νιώθοντας ότι σκαλί το σκαλί αλλάζουμε δεκαετίες, τόπους, ηλικίες, πρόσωπα....ποτέ όμως χώρα....

Με το άνοιγμα της πόρτας νιώθεις λες και μπήκες στο σπίτι κάποιου πολύ αγαπημένου συγγενή, από εκείνους που μικρός δεν έβλεπες την ώρα να επισκεφτείς, μιας και όλο και κάτι θα είχε φυλαγμένο για σένα....

Ο Σάββας ήρθε με τη μία! Να μας περιποιηθεί, να μας βάλει σε τραπέζι, με το χαμόγελό του, με τους τρόπους του [που θα ζήλευε και ένα gourmet από εκείνα με τους ξινομούρηδες σερβιτόρους που δεν θέλουν ούτε να σε βλέπουν...]. Από μακριά καταλαβαίνεις πως αυτός ο άνθρωπος δε σε υποδέχεται στη δουλειά, μα στο σπίτι του. Και ως οικοδεσπότης, είναι εξαιρετικός!

Τι να πρωτοδοκιμάσεις σε ένα μέρος που μοσχομυρίζει νοστιμιές; λίγο απ' όλα φυσικά! Μας πρότεινε το μενού γεύσεων και όταν ένας τέτοιος τύπος σου προτείνει δεν το σκέφτεσαι δεύτερη, ακολουθείς απλά!

Και λες, θα μας αραδιάσει τρία τέσσερα πιατάκια να ψιλοτσιμπίσουμε [κάπως έτσι δε γίνεται;]
Και αρχίζει να φέρνει....και να φέρνει...και να φέρνει....
Και λες, πλάκα κάνει, δύο άτομα είμαστε...

- Τζατζικάκι (σπιτικό παρακαλώ, όχι μούφα από το supermercato...)
- Πατατούλες φούρνου 
- Χυλοπίτες με τυράκι
- Σαλατούλα
- Γίγαντες
- Γουρνοπούλα
- Κατσικάκι
- Παντζαράκια
- Ψωμάκι ζεστό
- Κρασάκι

Η αθώα, είχα παραγγείλει και μια μπριζόλα χοιρινή, γιατί λέγω, νηστικοί θα μείνουμε με τα μενού και τις ιστορίες...

Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα γουρνοπούλα (από τα χεράκια του Σάββα, να το πούμε κι αυτό) και δεν θέλω να ξαναδοκιμάσω για να μη μου χαλάσει η εντύπωση. Γιατί αυτό ήταν! εντυπωσιάστηκα! τρυφερή, πεντανόστιμη, μαγειρεμένη με αγάπη, υπέροχη!!!

Το κατσικάκι, και δεν το λέγω εγώ η άσχετη, αλλά η ειδικός, ήταν το καλύτερο κατσίκι που έχει φάει (που εκτός από εξαιρετική μαγείρισσα δε τη λες και λιγογυρισμένη...). Και το κατσικάκι είναι δια χειρός Θεοδόση παρακαλώ και δώστε βάση στην πενιά...

Αν ο Σάββας είναι η έξω καρδιά του μαγαζιού η μέσα ψυχή είναι ο Θεοδόσης. Και μαζί σκαρώνουν αυτό που λέμε συνεργασία! Ο Θεοδόσης όλη αυτήν την ώρα ετοίμαζε τη μπριζόλα μου που, ως συνήθως, αν δεν είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει μαζί με το μάγειρα, δεν την τρώω. Και παράλληλα βέβαια, μαγείρευε, φούρνιζε, έψηνε, ξεφούρνιζε....
Και μόλις μου την έφερε, είδα κάτι που αποτελεί και το λόγο για τον οποίο προτείνουμε αυτό το μαγαζί. Είδα την αγωνία αν το αποτέλεσμα είναι καλό! Όσοι ξέρουν, θα με καταλάβουν...

Τα παιδιά ήρθαν και τα είπαμε. Όχι γιατί ήμασταν μούρες [κι αν έχουν περάσει μούρες και μούρες από τα τραπέζια αυτού του μαγαζιού], αλλά γιατί έτσι κάνουν με όλους. Και νιώθεις ότι είσαι ανάμεσα σε φίλους. Και το νιώθεις γιατί είσαι.

Φύγαμε σφίγγοντας τα χέρια. Και υποσχόμενοι ότι θα τα ξαναπούμε. Όπως κάνουν οι φίλοι...

Χ.Π.



Το Κατσίκι
Αθηναίων 12 κοντά στο τέρμα Γαλατσίου
τηλ: 210 2920700

ΒΓΑΙΝΩ

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ... Στο Μεταξουργείο....

Έτσι σαν περίεργα και ξάφνου να βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή...

Σαν να πάτησες κατά λάθος, το σωστό κουμπί σε μια αλλόκοτη μηχανή του χρόνου...

Μεγάλη πόρτα θα διαβείς, εγώ στο λέω. Κι αν λέγω ψέμματα, έλα να με βρεις...

Κοιτάς την εφημερίδα, αυτή που βρήκες διπλωμένη στο χέρι σου. Σωτήριον έτος 1889. Δεν καταλαβαίνεις από πού όλες αυτές οι μυρωδιές. Μπαχάρια, σαρδέλες, σαλάμια, τυριά. Ένα σακί φασόλια κι ένα φακές στο πλάι της πόρτας. Στο πίσω του τοίχου, κονσέρβες, κονσέρβες, κονσέρβες. Και σαπούνια. Μοσχοσάπουνα για τα κορμιά και τ'ασπρόρουχα. Δεν μπορείς να μη σκεφτείς πόσο πολύ θέλεις το χέρι σου να βυθίσεις στα σακιά. Δεν μπορείς να πεις όχι σ' ένα ποτήρι κρασί. Δεν μπορείς....

Λες, να κάτσω, να πιω το κρασί μου εκεί δα στο έξω του δρόμου, να ξαποστάσω. Τόσα χρόνια πίσω με πήγαν οι θύμησες. Και νάσου σίφουνας ορμά στο τραπεζάκι σου ο κυρ Παντελής κι ο Ζήκος αντάμα, να τσακώνονται ποιος να σε εξυπηρετήσει πρώτος, τέτοιαν όμορφη κοπέλα, πώς να πω....

"Χρυσές Καρδιές" γράφει η ταμπέλα, το βλέπεις. Και μέχρι τα μάτια ένα καρέ να διασχίσουν, ίσα με ένα από δαύτα του σινεματόγραφου, ώπα κι όλα αλλάζουν. "Ακροβάτης", λέει, κι εσύ ακόμα ακούς 

"Μπααααα, τη βρήκες την πόρτα λεβέντη;"
"Σταμάτα Ζήκο γιατί θα προβώ σε ωμότητες...." 

Για σιγά, για σιγά...

Τι σιγά που έφτασες στο 2014, κι ανάσα δεν πρόλαβες να πάρεις. Ίδιος ο χώρος, ορκίζεσαι πως, αν ψάξεις, θα βρεις φακές στο πάτωμα που κάποιος πρόλαβε και μάζεψε, ίσα να σε γελάσει. Πού είναι το ζύγι, δίπλα στο τηλέφωνο; Πού είναι οι κονσέρβες και τα μοσχοσάπουνα; Και τι είναι αυτός ο θόρυβος, τρένο μοιάζει, τρένο; τρένο μέσα σε τοίχους πάει; δεν πάει...

Πάει... 

Εξπρές μάλιστα! Πάει να πει, γρήγορο. Τόσο γρήγορο, όσο και το ταξίδι σου στο χρόνο. Κι αυτό τέτοιες ράγες να διαβαίνει. Πότε με οδηγό τον έρωτα, πότε την ιστορία, και καύσημα πάντα το συναίσθημα. Αυτό το πολύτιμο λάδι της ψυχής. Να νοστιμεύουν οι μνήμες, να μαγειρεύονται οι λέξεις, να κινούνται οι ψυχές.

Αργυρώ Καπαρού, Σταύρος Σιόλας. Με δυο λέξεις, έλα, πάμε. Πάμε να βρούμε ένα χαμόγελο και μια ζέστη, από εκείνες τις παλιές, που δεν χρειάζονται πόζες και συστάσεις. Αφού ήρθες, είσαι φίλος. Και γνώριμος. Κι εσύ και η παρέα σου. Να και οι μουζικάντηδες. Φρέσκοι σαν γιασεμιά. Ευαγγελία Μαυρίδου, Άννα Λάκη, Στέλιος Φραγκούς. 


Και νάσου λες άνθρωποι χαμογελαστοί, τόσο αέρινοι σα διάφανοι να σε εξυπηρετούν....

Και λες, να πιω ένα κρασί, κι ένα μεζέ να πάρω, έτσι, όχι ξεροσφύρι, όχι, τίποτα στη ζωή δε πρέπει ξεροσφύρι να κατεβαίνει, ούτε καν οι πίκρες μα κι αυτό, άλλο θέμα...

Δε γνωρίσαμε τους υπεύθυνους. Όχι προχτές. Μεθυσμένοι ήμασταν από φωνές και νότες. Την επόμενη φορά. Να χρωστάμε. Να 'χουμε λόγο να βρισκόμαστε εκεί, ανάμεσα σε τούτα τα ψηλά ντουβάρια, ανάμεσα σε τούτους τους μερακλήδες, το δίχως άλλο, ανθρωπάδες. Γιατί, χωρίς μεράκι, δε ξημερώνει ευθεία ο καιρός, έτσι λέγω....

Χ. Π. 




ΒΓΑΙΝΩ

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Εστιατόριο " ANETON  "     


Και να μας πάλι στο Μαρούσι, σε έναν δρόμο δύσκολης πρόσβασης (χωρίς gps), γεμάτο πολυκατοικίες, χωρίς κανένα μαγαζί ολόγυρα....Ρίσκο να ανοίγεις εστιατόριο εκτός πιάτσας, αλλά για τον Βασίλη Καλλίδη μάλλον καλή επιλογή.
Με σκεπτικισμό και επιφύλαξη για την επίσκεψη σε ένα εστιατόριο ενός ..... τηλεοπτικού αστέρα - σεφ (το ίδιο μεσημέρι μαγείρευε στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη ), πήραμε κι εμείς το ρίσκο μας.

Τα καλά σημεία , λοιπόν. 

α. Εύκολο πάρκινγκ . Δεν υπάρχει ολόγυρα κανένα άλλο μαγαζί και οι πολυκατοικίες έχουν τα δικά τους πάρκινγκ. Συνεπώς ....δεν σου σπάνε τα νεύρα για να παρκάρεις.

β. Ωραίος χώρος. Καλόγουστος. Προσεγμένος. Με ατμόσφαιρα. 

γ. Απαγορεύεται το κάπνισμα (αυτό είναι εξαιρετικά καλό για τους μη καπνιστές)

δ. Ευγενέστατο σέρβις. Οι άνθρωποι σε εξυπηρετούν με χαμόγελο, είναι "κοντά" και όχι "από πάνω σου", έχουν καλή διάθεση και στη μεταδίδουν χωρίς να φλυαρούν άσκοπα.

ε. Το μενού 
Αλλάζει σχεδόν κάθε μήνα, ανάλογα την εποχή και τα προϊόντα της, κρατώντας κάποια ελάχιστα τιπς.
Οι μερίδες πολύ μεγάλες - γι αυτό να είστε προσεκτικοί μην παραγγείλετε πολλά. 'Οσο πληθωρική είναι η προσωπικότητα του σεφ τόσο πληθωρικές είναι και οι μερίδες.
Δεν υπάρχουν πολλά πιάτα. Αλλά τόσα όσα για να ικανοποιήσουν κάθε γούστο.
Ξεχωρίζει η ζεστή πατατοσαλάτα - ίσως η καλύτερη που έχω δοκιμάσει ως τώρα . Ιδιαίτερη η γεύση της σαλάτας με κινόα . 
Αν είστε λάτρεις της τηγανιτής πατάτας, έρχεται ένα βουνό σε λεπτά στικάκια  σε μια τεράστια πιατέλα με 2 αυγά μάτια από πάνω ή τρίμματα φέτας - ό,τι προτιμάτε.
Το φιλέτο σολομού με μπασμάτι ήταν  ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό. Ζουμερό από μέσα, τραγανό απ' έξω . Απλά, εξαιρετικό.
Το κεμπάπ σε πιτούλες με σάλτσα γιαουρτιού , χορταστικό και καλοψημένο. 
Προσωπικά βρήκα ουδέτερες τις πένες με σάλτσα φέτας. Στη φίλη μου όμως, που τις παρήγγειλε  άρεσαν πολύ.
Από τα επιδόρπια ξεχώριζε το μιλ φέιγ με μασκαρπόνε και σύκο. 
Ήπιαμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί - το φτηνότερο αλλά καλόπιοτο - και ένα μικρό μπουκάλι (200 ml) αφρώδες γλυκό.


Τα....δύσκολα σημεία.

α. Αν δεν έχετε gps θα ταλαιπωρηθείτε να το βρείτε.
β. Πληρώνετε συνεχώς για το νερό - εκτός αν τους ζητήσετε κανάτα.
γ. Αν σας ανανεώσουν τις πιτούλες - (δεν έχουν ψωμί)-  θα σας τις χρεώσουν επιπλέον
δ. Ο λογαριασμός είναι λίγο τσιμπιμένος σε κάποια πιάτα.  Το άτομο θα πληρώσει περίπου 30 με 40 ευρώ .
ε. Μην περιμένετε "καλωσόρισμα" , ούτε ένα λικεράκι κερασμένο για το τέλος......
στ. Απαγορεύεται το κάπνισμα (δύσκολο για τους καπνιστές)

Το 'ΑΝΕΤΟΝ" είναι ένα εστιατόριο που θα ξαναπάς σίγουρα γιατί ξέρεις πως θα φας καλά και νόστιμα σε ένα ωραίο περιβάλλον. Δεν είναι μέρος στο οποία θα γίνεις συχνός πελάτης, αλλά σίγουρα θα το προτιμήσεις για μια ιδιαίτερη γιορτή ή στιγμή σου.

Ζ.







Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

ALTAMIRA ...(στο Μαρούσι)


"Γιατί δεν γράφεις ένα αρνητικό σχόλιο?", "Όλα καλά είναι τα μέρη που πας"? , "Καλά....φοβάσαι να γράψεις πως δεν σου άρεσε"? , "Τι ΦΤΟΥ και βγαίνω είναι αυτό που δεν γράφει κάτι που δεν σου άρεσε?"
...Ε ....κι αφού είδα και απόειδα για το πώς θα στοιχειοθετήσω μια αρνητική κριτική....και αφού έγραψα για ένα εστιατόριο στα Χανιά και πήρα το ...βάπτισμα του πυρός, να την την αρνητική κριτική για εστιατόριο της Αθήνας που όλοι περιμένατε.....
Από τον Ιούλιο που έγινε η επίσκεψη, το αναβάλλω. 
Ίσως γιατί το "Αλταμίρα" - του Κολωνακίου- είναι ένα εστιατόριο που έχω ζήσει όμορφες προσωπικές στιγμές και συναισθηματικά έχει έναν χώρο στην καρδιά μου ιδιαίτερο...
Ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ βρεθήκαμε με τις φίλες μου, Έφη και Βάλια, στο ΑΛΤΑΜΙΡΑ του Μαρουσιού. Είμαι μέλος του ATHINORAMA CLUB και θα είχαμε και έκπτωση 20%. Σημαντικό σε τέτοιους καιρούς.

Πρώτη αρνητική εντύπωση : Ο σερβιτόρος ήρθε με τους καταλόγους και όταν του έδειξα την κάρτα από το Αθηνόραμα με άφησε άναυδη λέγοντας "α! τότε περιμένετε να σας φέρω άλλον κατάλογο για τα ποτά!!!"

Για αρχή παραγγείλαμε φαλάφελ και κεσαντίγια με θαλασσινά. Για ποτά 2 μαργαρίτες - μια φράουλα και μια λεμόνι και λευκό κρασί. 

Δεύτερη αρνητική εντύπωση : Τα φαλάφελ ήταν ξερά και σκληρά και τα θαλασσινά της κεσαντίγια έπρεπε να τα βρεις με μεγεθυντικό φακό. Τα ποτά ήταν μέτρια. Ιδιαίτερα ξεχώριζε το ....οινόπνευμα της τεκίλας.

Για δεύτερο πήραμε φιλέτο πάπιας - καλούτσικο κατά τα λεγόμενα της Βάλιας- , τσίλι κον κάρνε - το καλύτερο πιάτο από όσα έφεραν - και μουργ χας αβαντ , ( κάτι σαν γεμιστό κοτόπουλο, πολύ παλιά μαγειρεμένο, με σχεδόν αλλοιωμένο το τυρί της γέμισής του) το οποίο μύριζε ψαρίλα , το οποίο δεν φαγώθηκε ποτέ και ψηφίστηκε ως το χειρότερο πιάτο - ως τότε.

Τρίτη αρνητική εντύπωση : ενώ οι σερβιτόροι έρχονταν και ξανάρχονταν ποτέ δεν ρώτησαν γιατί το ένα πιάτο ήταν σχεδόν ανέγγιχτο πάνω στο τραπέζι.
Όταν ήρθε η ώρα για το επιδόρπιο και μόλις ζητήσαμε να μαζέψουν τα πιάτα , μας ρώτησαν για το "μουργ χας αβάντ" και με έκπληξη που δεν μας άρεσε το πήραν κι αυτό από το τραπέζι.

Παραγγείλαμε δύο επιδόρπια : ένα κιουνεφέ και ένα παγωτό παπαρούνα.
Τέταρτη αρνητική εντύπωση : Ήρθε κάτι που έμοιαζε με ..... σομόν σολομός (!) - ήταν το κιουνεφέ , το οποίο μύριζε εξαιρετικά δυσάρεστα και μας πρόσφεραν  ένα έξτρα τσιζ κέικ που....μάλλον τους είχε μείνει από προηγούμενη μέρα (σκληρή σαν πέτρα η βάση του).  Αναρρωτηθήκαμε γιατί περίμεναν να παραγγείλουμε τα γλυκά και όχι να μας κεράσουν το ένα από τα δύο .... Παρεμπιπτόντως  το παγωτό παπαρούνα ήταν εξαιρετικό.

Πληρώσαμε 75 ευρώ με την έκπτωση των 20% (αλλά με ειδικό κατάλογο ποτών !)

Τώρα, αν με ρωτήσετε αν θα ξαναπάω....ΟΧΙ ... δεν θα το κάνω. 

Έχω μια αναρώτηση αν όλα αυτά συμβαίνουν ειδικά στο Μαρούσι....και ίσως επισκεφθώ το Κολωνάκι εκ νέου για να το διαπιστώσω

Εν τέλει , αν θες να κάνεις ένα εστιατόριο εξωτικό στην Αθήνα, ίσως θα πρέπει να προσέξεις το μενού σου. Δεν χρειάζεται τόσο μεγάλος αριθμός πιάτων που φεύγουν δύσκολα και δεν χρειάζεται να το "παίζεις ειδήμων" αν δεν είσαι.... Είναι δυσάρεστο να τα παρατηρούμε αυτά σε κλασικά εστιατόρια. Το ΑΛΤΑΜΙΡΑ είναι μοναδικό στο είδος του. Μήπως αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας δεν είναι για καλό ? 

Ζ.



στο Μαρούσι ( για αυτό γράφουμε εδώ)  και στο Κολωνάκι






Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ ....στα Χανιά


Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στα Χανιά και με τις φίλες μου, την Άννα και τη Σόνια, πήγαμε για φαγητό στο Παλιό Λιμάνι, σε ένα σχετικά καινούργιο εστιατόριο - μεζεδοπωλείο, τις ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ.

Βρίσκεται στην ανατολική άκρη του λιμανιού, κοντά στα διάσημα "2 ΛΟΥΞ" και τη "ΣΤΑΦΙΔΙΚΗ".

Γενικά είμαι επιφυλακτική ως προς τα εστιατόρια - ταβέρνες του Λιμανιού των Χανίων. Πολλά από αυτά σερβίρουν υπερτιμημένο φαγητό και άκρως τουριστικό , προφανώς γιατί το ενοίκιο που πληρώνουν είναι πανάκριβο και επειδή είναι δεδομένη η προσέλευση πελατών.

Οι ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ , λοιπόν, έχουν μια μοντέρνα ατμόσφαιρα, το λευκό επικρατεί, και σε προδιαθέτει για κάτι ...νέο στη γεύση.

Θελήσαμε να πιούμε μια γνωστή συγκεκριμένη μάρκα ούζου. Ο ιδιοκτήτης - αρχισερβιτόρος (?) με αμέριστη σιγουριά των όσων έλεγε,  μας πρότεινε τη "Μπαλαρίνα" εκ Χίου. Γλυκόπιοτο αλλά  πολύ διαφορετικό από αυτό που επιθυμούσαμε.

Παραγγείλαμε για αρχή ντακάκια - (κριθαροκουλούρες με ντομάτα και μυζήθρα) - που ομολογουμένως ήταν το καλύτερο πιάτο από όσα ακολούθησαν.
Στη συνέχεια, την αγαπημένη μας χούμους, η οποία μας απογοήτευσε όλες. Δεν είχε σχεδόν καθόλου κύμινο , ούτε λεμόνι αρκετό για να της δώσει τη σπιρτάδα που χρειάζεται. Ζητήσαμε κύμινο και μας έφεραν στο τραπέζι.
Τα μανιτάρια δεν  είχαν σχεδόν καθόλου γεύση, και η υγρασία τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό.
Αποθαρρυμένες , και ενώ είχαμε αποφασίσει να πάρουμε η κάθε μια ένα κύριο, καταλήξαμε να παραγγείλουμε το ριζότο γαρίδας με μαστιχέλαιο και κρέμα γάλακτος, το οποίο  έφτασε στο τραπέζι με τις γαρίδες να τις αναζητάς ανάμεσα στο ρύζι (ξεχώριζαν κάποια κεφάλια) και η γεύση που επικρατούσε  ήταν αυτή της ..... κρέμας γάλακτος.

Για επιδόρπιο παραγγείλαμε "κρέμα Καταλάνα" ( παράξενο να υπάρχει σε κατάλογο ταβέρνας των Χανίων) και ένα ποτήρι με μους σοκολάτας, παντεσπάνι και σαντυγί.

Η μους ήταν πραγματικά εξαιρετική. Η κρέμα καταλάνα , αν έχετε φάει σε ισπανικό εστιατόριο, αδιάφορη.

Πληρώσαμε 48 ευρώ και μας κέρασαν ένα καραφάκι τσικουδιά και ένα ... τσαμπί σταφύλι.

Κύριοι από τις ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ, σας παρακαλώ φροντίστε τα πιάτα σας. Είναι κρίμα να βρίσκεστε σε ένα τόσο ωραίο σημείο του Παλιού Λιμανιού και να σερβίρετε αδιάφορα και απογοητευτικά πιάτα. Θέλω να πιστεύω πως ήταν μια άτυχη βραδιά...και ίσως σας δώσω μια ακόμη ευκαιρία σε λίγους μήνες.....


Ζ.















Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Petite Fleur [Κολωνάκι]

"Αν δεν ξέρεις, να μη μιλάς!"
"Σαν το Παρίσι δεν έχει!"
"Μην επιμένεις, θα ξετρελαθείς!"

...η αλήθεια είναι ότι είμαι του πιο...κλασσικού ρεπερτορίου. Δοθέντος ότι είμαι ερωτευμένη με τη citta eterna, τη Ρώμη πάει να πει, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι αυτό το αεράτο, ελαφρύ σαν πούπουλο του Παρισιού δεν με ελκύει. Μπορεί να κάνω και λάθος και, αν κάνω, θα το παραδεχτώ, το δίχως άλλο!

Από την άλλη μεριά, να είναι Σάββατο, να έχω μόλις πάει για βόλτα και - ερασιτεχνική, μη βαράτε - ξενάγηση τη Δανάη στο Αρχαιολογικό [τι μπορεί να ζητήσει ένα εφηβάκι πριν από τις εξετάσεις του για το πτυχίο των Γερμανικών; του χαλάς ποτέ τέτοιο χατήρι; ποτέ όμως!!!], και να βρίσκομαι σε εκείνη τη διάθεση, την, ξέρετε τώρα, "πόσο πιο καλά μπορεί να πάει η μέρα", να τριγυρίζει στο νου μου και εκείνο το βλέμμα της Θέμιδος από το Ραμνούντα που με πεθαίνει, καθώς και το θαύμα του μηχανισμού των Αντικυθήρων (τι λέγαμε περί κλασσικού ρεπερτορίου;), να βλέπω και σύννεφα να φλερτάρουν με τον Αττικό ουρανό. Ε, πολύ θέλει;

Πήγα τη Δαναΐτσα μέχρι το Goethe Institut που είχε εξετάσεις και, μέχρι να τελειώσει είπαμε να συναντηθούμε κάπου με τη Ζαφειρία, να πιούμε κάτι. Ομήρου το Ινστιτούτο, οπότε, να είμαστε και κοντά, δε βρισκόμαστε στο "Petite Fleur"; Και βρεθήκαμε....

Και ξάφνου, συνέβη! Η Αθήνα κρύφτηκε σε μια τσέπη, ο ήλιος το ίδιο, ο ουρανός ντύθηκε στα φθινοπωριάτικά του και εμείς πεταχτήκαμε νοερώς μέχρι την πόλη του φωτός....

Σε ένα στενό, κατηφορικό δρόμο στο κέντρο της πόλης, ένα bistrot να το πιεις στο ποτήρι. Μια στάλα, αλλά φτιαγμένη από τα πιο νόστιμα υλικά! Καθίσαμε έξω, να μυρίζει και η βροχή που ερχόταν, αλλά και από εκεί μπορούσαμε να ακούμε μουσική από το πικάπ που γέμιζε με υπέροχες μελωδίες το χώρο, μέσα και έξω. Όχι πολύς κόσμος, αλλά κόσμος με ένα βλέμμα που σε ταξίδευε. Και χαμόγελα. Και διακριτικές ομιλίες. Σύμπτωση ή όχι, δεν ακούστηκε ούτε ένα κινητό όση ώρα ήμασταν εκεί. Τι ανακούφιση! 

Η Σοφία μας κέρασε το υπέροχο και ολόζεστο χαμόγελό της παρέα με δροσάτο νεράκι δίνοντας μας έναν κατάλογο χαριτωμένο και πλήρη. Με τα καλούδια του, τις τιμές του, τις ζωγραφιές του, τα σχολιάκια του...

Η παραγγελία μας: Μία σοκολάτα, ζεστή, ινδική [με κουρκουμά, πιπέρι καγιέν, τζίντζερ, κάρδαμο και γαρύφαλλο] και μια σοκολάτα κρύα, με φράουλες. 

Καθώς καθόμασταν και περιμέναμε να έρθουν οι σοκολάτες, δεν μπορούσα να μην προσέξω το κουτάκι με τις ζαχαρίτσες [σε σχήμα καρδιάς, οι ζαχαρίτσες, όχι το κουτάκι!] και το τασάκι, ζωγραφισμένο και τρισχαριτωμένο. Πείτε με περίεργη, αλλά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες τις αγαπώ πολύ, καθώς δείχνουν ότι κάποιος, αν μη τι άλλο, κάθισε και σκέφτηκε, όχι μαζικά, αλλά προσωπικά, τι μπορεί πραγματικά να κάνει ένα χώρο όμορφο. Καρεκλίτσες, τραπεζάκια, καδράκια, το πιάνο σε περίοπτη θέση, όλα προσεγμένα, πεντακάθαρα και αγαπησιάρικα.

Και όταν ήρθαν οι σοκολάτες...εκεί να δεις! Αρώματα, χρώματα και γεύσεις σε έναν τρελό χορό ήρθαν και κάθισαν ανάμεσά μας, έτσι, να μοιραστούμε τη βροχούλα που, στιγμές μετά, έκανε την εμφάνισή της...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα με βγάλει ο δρόμος μου στο Παρίσι. Δεν ξέρω αν βρεθώ εκεί, πώς και τι θα νιώσω. Ξέρω όμως πως, κάθε φορά που ο δρόμος μου θα με βγάζει στο κέντρο, θα φροντίζω να φυλάω λίγο χρόνο για μια σοκολάτα σ' αυτό το μέρος που μοιάζει βγαλμένο από κάποιο βιβλίο με ιστορίες. Ξέρετε, όχι αυτές τις μεταμοντέρνες, αλλά τις άλλες, τις ρομαντικές, εκείνες που τις διαβάζεις κι έπειτα τις θυμάσαι μέχρι να γεράσεις. Και που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Όπου κι αν πας. Όπου κι αν βρίσκεσαι...


Σημειώσεις: 

- Για ό,τι θέλετε, μιλήστε με το Σοφάκι ή τον Αναστάση. Τέτοια χαμόγελα, δε μπορεί, οδοδείχτες μοιάζουν προς τη χώρα της προσφοράς και της καλοσύνης...

- Εκτός από τις σοκολάτες, το μέρος προσφέρεται για καφεδάκι, τσαγάκι, ποτάκι και κάτι για την όρεξη [ε, μην περιμένετε και γουρνοπούλα, bistrot είπαμε]...

- Αν πρέπει να διαλέξω, θα διάλεγα μια ζεστή σοκολάτα. Είναι τόσο χορταστικές, όσο δε φαντάζεστε, σε κάτι κούπες...όνειρο! Δυστυχώς, πρέπει να πω πως, η ζωγραφιά στον κατάλογο για τις κρύες σοκολάτες είναι κομμάτι παραπλανητική, καθώς είναι μικρούλες. Χαριτωμένες και νόστιμες αλλά ... μικρούλες...

- Αν βιάζεστε, μην πάτε για σοκολάτα. Γιατί, αγάπη μου, το καλό πράγμα αργεί [περίπου 15 λεπτά]. Γρήγορη σοκολάτα είναι η σοκολάτα σε σκόνη, ποιος δεν το ξέρει αυτό; Και η σοκολάτα σε σκόνη, απλά δεν είναι σοκολάτα, πώς να το κάνουμε; Η γνήσια σοκολάτα θέλει το χρόνο της, να ανακατευτεί, να γίνει, να λιώσει. Και έπειτα να ξεκουραστεί. Και μετά να σου 'ρθει. Έτσι πάει... 

- Πείτε με παράξενη, που είμαι δηλαδή, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, αλλά εγώ το μέρος το κρίνω και από την τουαλέτα του. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα αυτονόητα, γι' αυτό μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: όταν λέμε πεντακάθαρη, το εννοούμε! Συναγωνίζεται άνετα μια σπιτική, κι ας προορίζεται για πολλούς...

- Να πω και τη γκρίνια μου για να μην πω ότι δεν το 'πα. Όταν έχεις έναν τέτοιο χώρο, τόσο υπέροχο και αυθεντικό, δεν θα ταίριαζαν περισσότερο τα ζωντανά λουλουδάκια στις γλαστρούλες που, ούτως ή άλλως υπάρχουν; Και καλύτερη ενέργεια έχουν και πιότερο ταιριάζουν με το χώρο, ναι; ναι....

Και μη νομίζετε πως, αμάν και ντε, πρέπει να κατεβείτε μέχρι Κολωνάκι, αν δε σας βγάζει ο δρόμος. Έχει κι άλλο, έχει κι αλλού...
Και Χαλάνδρι και Κηφισιά και Κέρκυρα και Βόλο! αμ πώς....

Χ.Π.


Ομήρου 44, 15232, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 3613169
www.petite-fleur.gr

Οπωσδήποτε στα ΒΓΑΙΝΩ το λοιπόν,n' est-ce pas? ...