Petite Fleur [Κολωνάκι]

"Αν δεν ξέρεις, να μη μιλάς!"

"Σαν το Παρίσι δεν έχει!"

"Μην επιμένεις, θα ξετρελαθείς!"

...η αλήθεια είναι ότι είμαι του πιο...κλασσικού ρεπερτορίου. Δοθέντος ότι είμαι ερωτευμένη με τη citta eterna, τη Ρώμη πάει να πει, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι αυτό το αεράτο, ελαφρύ σαν πούπουλο του Παρισιού δεν με ελκύει. Μπορεί να κάνω και λάθος και, αν κάνω, θα το παραδεχτώ, το δίχως άλλο!

Από την άλλη μεριά, να είναι Σάββατο, να έχω μόλις πάει για βόλτα και - ερασιτεχνική, μη βαράτε - ξενάγηση τη Δανάη στο Αρχαιολογικό [τι μπορεί να ζητήσει ένα εφηβάκι πριν από τις εξετάσεις του για το πτυχίο των Γερμανικών; του χαλάς ποτέ τέτοιο χατήρι; ποτέ όμως!!!], και να βρίσκομαι σε εκείνη τη διάθεση, την, ξέρετε τώρα, "πόσο πιο καλά μπορεί να πάει η μέρα", να τριγυρίζει στο νου μου και εκείνο το βλέμμα της Θέμιδος από το Ραμνούντα που με πεθαίνει, καθώς και το θαύμα του μηχανισμού των Αντικυθήρων (τι λέγαμε περί κλασσικού ρεπερτορίου;), να βλέπω και σύννεφα να φλερτάρουν με τον Αττικό ουρανό. Ε, πολύ θέλει;

Πήγα τη Δαναΐτσα μέχρι το Goethe Institut που είχε εξετάσεις και, μέχρι να τελειώσει είπαμε να συναντηθούμε κάπου με τη Ζαφειρία, να πιούμε κάτι. Ομήρου το Ινστιτούτο, οπότε, να είμαστε και κοντά, δε βρισκόμαστε στο "Petite Fleur"; Και βρεθήκαμε....

Και ξάφνου, συνέβη! Η Αθήνα κρύφτηκε σε μια τσέπη, ο ήλιος το ίδιο, ο ουρανός ντύθηκε στα φθινοπωριάτικά του και εμείς πεταχτήκαμε νοερώς μέχρι την πόλη του φωτός....

Σε ένα στενό, κατηφορικό δρόμο στο κέντρο της πόλης, ένα bistrot να το πιεις στο ποτήρι. Μια στάλα, αλλά φτιαγμένη από τα πιο νόστιμα υλικά! Καθίσαμε έξω, να μυρίζει και η βροχή που ερχόταν, αλλά και από εκεί μπορούσαμε να ακούμε μουσική από το πικάπ που γέμιζε με υπέροχες μελωδίες το χώρο, μέσα και έξω. Όχι πολύς κόσμος, αλλά κόσμος με ένα βλέμμα που σε ταξίδευε. Και χαμόγελα. Και διακριτικές ομιλίες. Σύμπτωση ή όχι, δεν ακούστηκε ούτε ένα κινητό όση ώρα ήμασταν εκεί. Τι ανακούφιση! 

Η Σοφία μας κέρασε το υπέροχο και ολόζεστο χαμόγελό της παρέα με δροσάτο νεράκι δίνοντας μας έναν κατάλογο χαριτωμένο και πλήρη. Με τα καλούδια του, τις τιμές του, τις ζωγραφιές του, τα σχολιάκια του...

Η παραγγελία μας: Μία σοκολάτα, ζεστή, ινδική [με κουρκουμά, πιπέρι καγιέν, τζίντζερ, κάρδαμο και γαρύφαλλο] και μια σοκολάτα κρύα, με φράουλες. 

Καθώς καθόμασταν και περιμέναμε να έρθουν οι σοκολάτες, δεν μπορούσα να μην προσέξω το κουτάκι με τις ζαχαρίτσες [σε σχήμα καρδιάς, οι ζαχαρίτσες, όχι το κουτάκι!] και το τασάκι, ζωγραφισμένο και τρισχαριτωμένο. Πείτε με περίεργη, αλλά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες τις αγαπώ πολύ, καθώς δείχνουν ότι κάποιος, αν μη τι άλλο, κάθισε και σκέφτηκε, όχι μαζικά, αλλά προσωπικά, τι μπορεί πραγματικά να κάνει ένα χώρο όμορφο. Καρεκλίτσες, τραπεζάκια, καδράκια, το πιάνο σε περίοπτη θέση, όλα προσεγμένα, πεντακάθαρα και αγαπησιάρικα.

Και όταν ήρθαν οι σοκολάτες...εκεί να δεις! Αρώματα, χρώματα και γεύσεις σε έναν τρελό χορό ήρθαν και κάθισαν ανάμεσά μας, έτσι, να μοιραστούμε τη βροχούλα που, στιγμές μετά, έκανε την εμφάνισή της...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα με βγάλει ο δρόμος μου στο Παρίσι. Δεν ξέρω αν βρεθώ εκεί, πώς και τι θα νιώσω. Ξέρω όμως πως, κάθε φορά που ο δρόμος μου θα με βγάζει στο κέντρο, θα φροντίζω να φυλάω λίγο χρόνο για μια σοκολάτα σ' αυτό το μέρος που μοιάζει βγαλμένο από κάποιο βιβλίο με ιστορίες. Ξέρετε, όχι αυτές τις μεταμοντέρνες, αλλά τις άλλες, τις ρομαντικές, εκείνες που τις διαβάζεις κι έπειτα τις θυμάσαι μέχρι να γεράσεις. Και που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Όπου κι αν πας. Όπου κι αν βρίσκεσαι...

Σημειώσεις: 

- Για ό,τι θέλετε, μιλήστε με το Σοφάκι ή τον Αναστάση. Τέτοια χαμόγελα, δε μπορεί, οδοδείχτες μοιάζουν προς τη χώρα της προσφοράς και της καλοσύνης...

- Εκτός από τις σοκολάτες, το μέρος προσφέρεται για καφεδάκι, τσαγάκι, ποτάκι και κάτι για την όρεξη [ε, μην περιμένετε και γουρνοπούλα, bistrot είπαμε]...

- Αν πρέπει να διαλέξω, θα διάλεγα μια ζεστή σοκολάτα. Είναι τόσο χορταστικές, όσο δε φαντάζεστε, σε κάτι κούπες...όνειρο! Δυστυχώς, πρέπει να πω πως, η ζωγραφιά στον κατάλογο για τις κρύες σοκολάτες είναι κομμάτι παραπλανητική, καθώς είναι μικρούλες. Χαριτωμένες και νόστιμες αλλά ... μικρούλες...

- Αν βιάζεστε, μην πάτε για σοκολάτα. Γιατί, αγάπη μου, το καλό πράγμα αργεί [περίπου 15 λεπτά]. Γρήγορη σοκολάτα είναι η σοκολάτα σε σκόνη, ποιος δεν το ξέρει αυτό; Και η σοκολάτα σε σκόνη, απλά δεν είναι σοκολάτα, πώς να το κάνουμε; Η γνήσια σοκολάτα θέλει το χρόνο της, να ανακατευτεί, να γίνει, να λιώσει. Και έπειτα να ξεκουραστεί. Και μετά να σου 'ρθει. Έτσι πάει... 

- Πείτε με παράξενη, που είμαι δηλαδή, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, αλλά εγώ το μέρος το κρίνω και από την τουαλέτα του. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα αυτονόητα, γι' αυτό μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: όταν λέμε πεντακάθαρη, το εννοούμε! Συναγωνίζεται άνετα μια σπιτική, κι ας προορίζεται για πολλούς...

- Να πω και τη γκρίνια μου για να μην πω ότι δεν το 'πα. Όταν έχεις έναν τέτοιο χώρο, τόσο υπέροχο και αυθεντικό, δεν θα ταίριαζαν περισσότερο τα ζωντανά λουλουδάκια στις γλαστρούλες που, ούτως ή άλλως υπάρχουν; Και καλύτερη ενέργεια έχουν και πιότερο ταιριάζουν με το χώρο, ναι; ναι....

Και μη νομίζετε πως, αμάν και ντε, πρέπει να κατεβείτε μέχρι Κολωνάκι, αν δε σας βγάζει ο δρόμος. Έχει κι άλλο, έχει κι αλλού...

Και Χαλάνδρι και Κηφισιά και Κέρκυρα και Βόλο! αμ πώς....

Χ.Π.

Ομήρου 44, 15232, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 3613169
www.petite-fleur.gr

Οπωσδήποτε στα ΒΓΑΙΝΩ το λοιπόν,n' est-ce pas? ...