Είχαμε
πάει και του Αγίου Πνεύματος. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν η πρώτη φορά
που πήγαινα, μόνο που την πρώτη φορά ήταν πολλά - πολλά χρόνια πριν και
δεν πιάνεται..
Πήγαμε το λοιπόν του Αγίου Πνεύματος. Η
εμπειρία ήταν εξαιρετικά θετική. Το μέρος πανέμορφο, μεγάλη ανταμοιβή
για τη στριφνή - είναι η αλήθεια - διαδρομή μέχρις εκεί. Τα κορίτσια
στην υποδοχή πολύ ευγενικά και εξυπηρετικότατα, οι διαδικασίες απλές και
διαφανείς, η τοποθεσία καταπληκτική, όλες οι εγκαταστάσεις πεντακάθαρες
και παντού παρούσες. Τα μαγειρεία, τα ντους, οι τουαλέτες, ψυγεία,
καταψύκτες, δύο πισίνες, παιδική χαρά, τραπεζάκια έξω, εστιατόριο,
καφετέρια, μπαρ, you name it.
Οι παροχές; πολύ ενδιαφέρουσες πραγματικά....
Πρωινό
(λιτό αλλά μια χαρά), μπανάκι και επί της πισίνας και επί της θάλασσας,
το καφεδάκι σου, το ποτάκι σου, το φαγάκι σου και αν έχεις παιδιά...τότε
κι αν είναι απολαυστικά τα πράγματα γιατί υπάρχουν δραστηριότητες από
το πρωί μέχρι το βράδυ από υπέροχα πλάσματα! αλλά αν νιώθεις κι εσύ
παιδί, και για σένα υπάρχει κάτι. Καραόκε, επιτραπέζια, δραστηριότητες,
καρπουζοπόλεμος, ταινιούλες (και για μικρούς και για μεγάλους, αλλού για
μικρούς, αλλού για μεγάλους...), έχει απ' όλα τα καλά.
Φτάσαμε με χαμόγελο, φύγαμε με ακόμα μεγαλύτερο. Και είπαμε ότι με
την πρώτη ευκαιρία θα ξαναπάμε. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Και
ξαναπήγαμε...
Η ΑΦΙΞΗ
12 του Αυγούστου, μεσημεράκι
και κάτι ήμασταν εκεί. Με σκηνές, τζάτζαλα, μάτζαλα, σακίδια και
πιτσιρίκια. Και είναι πολλά τα πιτσιρίκια μας αδελφέ. Και όταν είναι και
μαζεμένα, είναι και ανυπόμονα....
Στη ρεσεψιόν γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Η χαρά του απονενοημένου
διαβήματος λέμε. Άλλος να συμπληρώνει τη φόρμα, άλλος να κανονίζει μέρος
για τη σκηνή, άλλος να φοράει βραχιολάκι, άλλος να παίρνει κάρτα για το
αυτοκίνητο, άλλος να μπαίνει, άλλος να βγαίνει. Με τα πολλά τα
καταφέραμε. Συμπληρώσαμε τις κάρτες μας, πήραμε και για το τουτού μας,
βάλαμε και τα βραχιολάκια μας και βουρ για το τσαρδί μας!
Μας βάλανε στην ίδια θέση και τις δύο σκηνές και η αλήθεια είναι
πως ήταν πιο οικονομικό για εμάς και πιο συμφέρον και για το μέρος που
έτσι εξασφαλίζει άλλη μια θέση, οπότε, όλοι ευχαριστημένοι.
ΤΟ ΣΤΗΣΙΜΟ
Εντός και εκτός εισαγωγικών. Γιατί μπορεί η
σκηνή της Χαράς και της Ζωής (τουτέστιν εμής και της θυγατρός μου),
καθότι compact στήθηκε μέχρι να πεις κύμινο, η άλλη σκηνή, καθότι έξι
ατόμων είναι υπερπαραγωγή και απαιτεί δεξιοτεχνία βιρτουόζου. Την αυτή
και επικαλεστήκαμε, εξού και αριβάρισε ειδικός τις, ο οποίος μόλις είδε
την υπερπαραγωγή ξετυλιγμένη σαν ανακόντα που μόλις έφαγε και χαλαρώνει
φρίκαρε και κοιτούσε από πού να φύγει. "Α, τέτοια σκηνή είναι...." ήταν
οι τελευταίες νηφάλιες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του. Μία ώρα και
ένα πακέτο τσιγάρα αργότερα, ακόμα κοιτούσαν τη σκηνή που επέμενε
ξαπλωμένη σαν χανούμισσα στο σεράι, χουζουρλού, χουζουρλού....
"Την προηγούμενη φορά μας την έστησε ο Γιώργος", τόλμησε κάποιος να
ψελλίσει. Ο "στήνω-όποια-σκηνή-με-χαρακτηριστική-ευκολία" Γιώργος όμως
ήταν απασχολημένος και θα μπορούσε να έρθει σε μισή ώρα. Μισή ώρα και
άλλες δύο αργότερα, στο σύνολο, δυόμιση ώρες, Γιώργος ούτε για δείγμα
και αν δεν ήταν ο γείτονας Παναγιώτης ακόμα εκεί θα ήμασταν, κοιτώντας
τη σκηνή να χουζουρεύει...
ΜΠΑΝΑΚΙ ΜΑΝΑΚΙ
Καθότι αμέσως πριν την
Εύβοια ήμασταν Κρήτη [χρονικό Κρήτης στα προσεχώς] είπαμε να βγάλουμε
ρίζες στην πισίνα. Φυσικά, για να κάτσεις στην πισίνα θα πρέπει να
στήσεις καρτέρι για να πιάσεις την πετσέτα, τη στιγμή ΑΚΡΙΒΩΣ που θα τη
σηκώσει ο προηγούμενος, αν είσαι τυχερός και δεν τις αφήσουν όλοι
παρακαταθήκη για το απόγευμα, για την αύριο, για του χρόνου, για κάποτε
τέλος πάντων.
Όμως.... όχι σε όλη την πισίνα, γιατί υπάρχει ένας χώρος
που είναι για όσους έχουν κλείσει σε καμπάνα. Όχι εκείνη του δειλινού,
την άλλη, την ακριβή. Και αν κάνεις και κάτσεις εκεί, εσύ ο παρακατιανός
με τη σκηνούλα σου, σου τη λένε. Ααααα, όλα κι όλα, αφού το λέει και η
ανακοίνωση. Φυσικά, η ανακοίνωση λέει ότι απαγορεύονται και οι βουτιές,
καθότι στην πισίνα υπάρχουν και αθώα πλάσματα και δεν μπορεί ο κάθε
επίδοξος ολυμπιονίκης της κατάδυσης να επιδεικνύει τις καλλονές του
κινδυνεύοντας να πνίξει κανένα τέκνο (ή τεκνό, μην το κάνουμε θέμα)...Το
θέμα με τις καμπάνες τηρούνταν σε μεγάλο βαθμό, το θέμα με τις βουτιές
πάλι δεν το λες και προτεραιότητα, αν γίνομαι κατανοητή...
ΦΑΓΑΚΙ ΜΑΝΑΚΙ
Εδώ τα πράγματα είναι
σοβαρά. Και είναι σοβαρά γιατί, σε ένα μέρος όπου υπάρχουν τόσοι
άνθρωποι, το θέμα της αλληλεγγύης και της ασφάλειας είναι μείζον. Και
είναι μείζον γιατί, αδελφέ μου, αν δεν έχεις και ορέγεσαι, μπορείς να
έρθεις και να κάτσεις στο τραπέζι μας, με την καρδιά μας. Να σε
κεράσουμε κι ένα ποτήρι να πιεις στην υγειά μας. Και μεις στη δική σου.
Δεν είναι όμως λύση, αν δεν έχεις, να απλώσεις τη χερούκλα σου και να
αρπάξεις. Γιατί το αρπάζειν είναι κλοπή και η κλοπή είναι αδίκημα. Κι
είναι και άδικο, ειδικά όταν ο καθένας έχει κάνει το κουμάντο του για
όσες μέρες κάτσει εκεί, ναι;
Προφανώς, στη δική μας περίπτωση, κάποιος δεν το κατάλαβε το ως
άνωθεν και απλώθηκε συγκεκριμένη χερούκλα και άρπαξε κάτι σε τσιτσί που
είχαμε προβλέψει. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω πως το παΐδι του
κατσικώθηκε στο λαιμό και μέχρι και σήμερα εκεί βρίσκεται. Το θέμα όμως
δεν είναι εκεί...
Αναρωτιέμαι, αν μπορεί να κλαπεί με τέτοια ευκολία φαγητό, με την
ίδια ευκολία δεν μπορεί να κλαπεί και κάτι άλλο, ας πούμε χρήματα ή
κάποιο κινητό; Δεν έγινε κάτι τέτοιο και ψέμματα δε θέλω να πω, ούτε να
δημιουργήσω εντυπώσεις, όμως η αλήθεια είναι ότι μπήκα σε σκέψεις...
Πάντως, όταν πήγαμε στον υπεύθυνο για να του αναφέρουμε το συμβάν,
αυτό που εισπράξαμε ως απάντηση ήταν ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και
ότι οι χώροι είναι κοινόχρηστοι. Μετά από γκρίνια και μουρμούρα, μπόρεσε
να κάνει κάτι και οι χώροι παρέμειναν κοινόχρηστοι, όμως πήραμε
αποζημίωση, το βραδυνό των παιδιών. Όχι όμως όλων των παιδιών....όχι.
Μόνο των παιδιών που αναγράφονταν στην κάρτα αυτού που έκανε το
παράπονο. Το άλλο παιδί, που ήταν στον ίδιο χώρο, που μοιράζονταν το
χώρο, τα εξοδα, το φαγητό και ό,τι άλλο, δεν προβλέπονταν στην αποζημίωση
του camping γιατί, πολύ απλά είχε άλλο επώνυμο και δεν πήγα κι εγώ να
παραπονεθώ!
Και μη μου πείτε, "ε, και γιατί δεν πήγαινες κι εσύ καημένη;" γιατί
πήγα. Και βέβαια πήγα. Όμως ο υπεύθυνος δεν ήταν εκεί. Θα ερχόταν σε
λίγο. Γι' αυτό κι εγώ άφησα μήνυμα να επικοινωνήσει μαζί μου. Τι έγινε
όταν επικοινώνησε; δεν μπορώ να σας πω, γιατί ποτέ, κανένας δεν
επικοινώνησε μαζί μου. Και, όπως και ο απλούστερος των νοών μπορεί να
συμπεράνει, το θέμα μου δεν ήταν να παρέχω βραδινό του παιδιού μου, αλλά
θέμα αρχής πολύ σημαντικό και σοβαρό και που αφορά το κατά πόσο οι
υπεύθυνοι στέκονται στα καθήκοντά τους, όσον αφορά την προσοχή που
πρέπει να δίδεται στο κάθε έναν από τους πελάτες τους και όχι μόνο σε
όσους αναγκάζονται να κάνουν φασαρία για να ακουστούν.
ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
Στο camping
πας για δύο λόγους. Ο ένας, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας,
είναι ο οικονομικός. Το κατασκηνώνειν είναι πιο φτηνό και, έχοντας και
τις κατάλληλες εγκαταστάσεις, εξοικονομείς έτι περισσότερα, αφού μπορείς
και να μαγειρέψεις.
Ο άλλος, για τους περισσότερους από εμάς τουλάχιστον, είναι γιατί
έχεις την ευκαιρία, από τσιμεντάνθρωπος να πάρεις μια γεύση από την
επαφή με τη φύση, που τόσο μας λείπει. Και από την καθημερινότητα και
από τη νοοτροπία μας. Κυρίως από το δεύτερο.
Και λέω κυρίως γιατί, ειδικά τις ώρες που οι άνθρωποι - όχι τυχαία -
έχουν ορίσει ως ώρες κοινής ησυχίας, έχει μια σημασία να τηρούμε (όλοι
μας) τους βασικούς κανόνες συμβίωσης. Τουτέστιν, εγώ που δεν κοιμάμαι το
μεσημέρι, θα πρέπει να κάνω ησυχία για να κοιμηθεί ο διπλανός μου που
μπορεί να χρειάζεται τη δίωρη αυτή ανάπαυλα. Πόσω μάλλον όταν η σκηνή
δεν είναι ντουβάρι και συνεπώς είναι σα να κοιμόμαστε όλοι μας σε μια
μεγάααααλη σκηνή, ο ένας δίπλα στον άλλο.
Δε θα αναφερθώ στους επιμέρους αχαρακτήριστους που θεωρούν ότι
είναι το δώρο του Θεού στη γη και άρα μπορούν να κάνουν όοοοτι θέλουν,
αδιακρίτως αν είναι ώρα κοινής ησυχίας, μεσημέρι, βράδυ, αν κοιμούνται
παιδιά, ή όποιος τέλος πάντων θέλει να ησυχάσει. Θα αναφερθώ όμως, για
άλλη μια φορά στους υπεύθυνους, οι οποίοι έκαναν τον κόπο να γράψουν
στον κανονισμό ότι απαγορεύεται η διέλευση τροχήλατων σε ώρες κοινής
ησυχίας, όπως και ο οποιοσδήπατε θόρυβος που επιδεικνύει ασέβεια προς το
συνάνθρωπο, όμως δεν ασχολήθηκαν περαιτέρω, με αποτέλεσμα τα
μονοπατάκια να μετατρέπονται σε λεωφόρους ενίοτε, ανάλογα με τα κέφια
του καθενός "γρήγορου". Για να μην αναφερθώ σε όσους είχαν βάλει
συναγερμό στο αυτοκίνητό τους, λες και το πάρκαραν στο κέντρο της
Αθήνας.
Η ερώτηση λοιπόν είναι η εξής: δεν θα πρέπει να υπάρχει μια
πρόβλεψη, σχετικά με την τήρηση του κανονισμού; δεν θα πρέπει επίσης να
απαγορεύεται η χρήση του συναγερμού σε χώρους που είναι φυλασσόμενοι,
όπως ισχύει για παράδειγμα στα πάρκινγκ;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μιλώντας από εδώ κι από εκεί με
άλλους "συγκάτοικους", άκουσα πολλά παράπονα. Όχι για τον υπέροχο χώρο,
όχι για τις παροχές, όχι για τις εγκαταστάσεις.
Όμως, άκουσα
παράπονα και σ' αυτά επιθυμώ να προσθέσω και τα δικά μου, όσον αφορά τις
ελλείψεις σε προσωπικό (ειδικά οι τουαλέτες υπέφεραν παρά τις φιλότιμες
προσπάθειες των εργαζομένων), ειδικά σε περιόδους με τόσο μεγάλη
προσέλευση, την έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλευρά των υπευθύνων
(προσωπικά ένιωσα ως παρακατιανή), την ασφάλεια υπό όρους και την
οργάνωση όσον αφορά την τήρηση του κανονισμού από όλους και όχι κατά
περίπτωση.
Τελειώνοντας, θέλω να δώσω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια σε όλους τους
υπαλλήλους που, με μεγάλη προσήλωση και ειλικρινή προσπάθεια έτρεχαν
ολημερίς προσπαθώντας το καλύτερο για όλους μας.
Χ. Π.
ΦΤΟΥ ή ΒΓΑΙΝΩ;
ειλικρινά, δεν ξέρω να σας πω....
