"Η ταινία (υποψήφια για 4 Όσκαρ, ανάμεσά τους και καλύτερης ταινίας) παρουσιάζει την υποκριτική στάση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας μέσα από την αληθινή, συγκινητική ιστορία μιας γυναίκας, της Φιλομένα (με την Τζούντι Ντεντς εξαιρετική σ' ένα υποψήφιο για Όσκαρ ερμηνείας ρόλο), που ύστερα από σιωπή 50 χρόνων αποφασίζει να αναζητήσει το γιο της που της είχαν πάρει οι καλόγριες στο μοναστήρι, όπου την έστειλαν οι ντροπιασμένοι γονείς της επειδή «αμάρτησε» μένοντας έγκυος από το φίλο της. Στην ταινία συμπρωταγωνιστής της Ντεντς είναι και ο γνωστός κωμικός Στιβ Κούγκαν, που έγραψε και το σενάριο της ταινίας και ερμηνεύει τον Άγγλο δημοσιογράφο."
...και αυτή είναι μία από τις επίσημες περιλήψεις....
Δεν θα σας πω για το σφίξιμο στο στομάχι που ένιωθες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, το οποίο ο σκηνοθέτης με μεγάλη μαεστρία το αγκάλιαζε με στιγμές χιούμορ....Ιδιαίτερα όταν οι δύο πρωταγωνιστές αλληλεπιδρούσαν.
Δεν θα σας πω για την οργή που ένιωθα κάθε φορά που έβλεπα τις καλόγριες στο θεάρεστο έργο τους. Ούτε και για την απορία μου στο πώς αυτή η γυναίκα πάλευε με την πίστη της στο Θεό κάθε στιγμή....
Θα σας πω ότι έφυγα από το ΕΚΡΑΝ ικανοποιημένη που ο Στίβεν Φρίαρς δεν με απογοήτευσε για μια ακόμα φορά με μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ και βαθιά προβληματισμένη για το ρόλο της εκκλησίας, τότε και τώρα. Και βαθιά προβληματισμένη για τους...ανθρώπους του Θεού - είτε μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, είτε ως απλούς πολίτες έξω από αυτήν τότε και σήμερα.
Ζ.Δ.
Τί είδα εγώ;
χμ...
Θυμάμαι μόλις τελείωσαν "Οι κόρες της ντροπής" πόσο θυμό ένιωθα. Και το θυμάμαι γιατί δεν μου έχει περάσει ακόμα. Και πώς να μου περάσει θα μου πεις όταν, αυτό που σου έμαθαν ως αγάπη, αποδοχή και συγχώρεση γίνεται βία, τιμωρία, ζήλια, μίσος και εκμετάλλευση. Οι αριθμοί μιλούν και όποιος ενδιαφέρεται ας τους ψάξει. Η αναζήτηση έχει τη σημασία της. Εγώ το έκανα και δεν με βοήθησε. Ή με βοήθησε. Έχει να κάνει με την οπτική γωνία που επιλέγει ο καθένας. Θέλεις θέση να βλέπεις ή μόνο να ακούς; Να έχεις γνώμη ή να υιοθετείς μία που ακούγεται σωστή; Ερωτήματα τόσο προσωπικά που δεν μπορώ να παραβλέψω.
Στη "Φιλομένα" ο κινηματογραφικός φακός παράδοξα εστιάζει σε μια από τις χιλιάδες των ιστοριών των θυγατέρων της Μαγδαληνής. Κρατώ τη σκηνή της αίθουσας με τα παιχνίδια όπου οι "βρωμερές" μητέρες έκαναν χρήση του δικαιώματός τους να βλέπουν τους καρπούς της ντροπής τους για μια ώρα. Να τους βλέπουν μέχρι αυτοί να ωριμάσουν και να δοθούν προς πώληση. Κρατώ τα βλέμματα των "ανθρώπων του Θεού". Κρατώ την ησυχία της αληθινής συγχώρεσης. Κρατώ τον πόνο μου που δεν διαθέτω τέτοιο μεγαλείο.
Η ερώτηση είναι μία: Πώς το "βρωμερός" χωράει στην ίδια πρόταση με τη λέξη "μητέρα", όταν αυτή η πρόταση εκφέρεται από ανθρώπους που ισχυρίζονται πως υπηρετούν την αγάπη; Η απάντηση δική σας...
Χ.Π.
