ALTAMIRA ...(στο Μαρούσι)

"Γιατί δεν γράφεις ένα αρνητικό σχόλιο?", "Όλα καλά είναι τα μέρη που πας"? , "Καλά....φοβάσαι να γράψεις πως δεν σου άρεσε"? , "Τι ΦΤΟΥ και βγαίνω είναι αυτό που δεν γράφει κάτι που δεν σου άρεσε?"

...Ε ....κι αφού είδα και απόειδα για το πώς θα στοιχειοθετήσω μια αρνητική κριτική....και αφού έγραψα για ένα εστιατόριο στα Χανιά και πήρα το ...βάπτισμα του πυρός, να την την αρνητική κριτική για εστιατόριο της Αθήνας που όλοι περιμένατε.....

Από τον Ιούλιο που έγινε η επίσκεψη, το αναβάλλω. 

Ίσως γιατί το "Αλταμίρα" - του Κολωνακίου- είναι ένα εστιατόριο που έχω ζήσει όμορφες προσωπικές στιγμές και συναισθηματικά έχει έναν χώρο στην καρδιά μου ιδιαίτερο...

Ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ βρεθήκαμε με τις φίλες μου, Έφη και Βάλια, στο ΑΛΤΑΜΙΡΑ του Μαρουσιού. Είμαι μέλος του ATHINORAMA CLUB και θα είχαμε και έκπτωση 20%. Σημαντικό σε τέτοιους καιρούς.

Πρώτη αρνητική εντύπωση : Ο σερβιτόρος ήρθε με τους καταλόγους και όταν του έδειξα την κάρτα από το Αθηνόραμα με άφησε άναυδη λέγοντας "α! τότε περιμένετε να σας φέρω άλλον κατάλογο για τα ποτά!!!"

Για αρχή παραγγείλαμε φαλάφελ και κεσαντίγια με θαλασσινά. Για ποτά 2 μαργαρίτες - μια φράουλα και μια λεμόνι και λευκό κρασί. 

Δεύτερη αρνητική εντύπωση : Τα φαλάφελ ήταν ξερά και σκληρά και τα θαλασσινά της κεσαντίγια έπρεπε να τα βρεις με μεγεθυντικό φακό. Τα ποτά ήταν μέτρια. Ιδιαίτερα ξεχώριζε το ....οινόπνευμα της τεκίλας.

Για δεύτερο πήραμε φιλέτο πάπιας - καλούτσικο κατά τα λεγόμενα της Βάλιας- , τσίλι κον κάρνε - το καλύτερο πιάτο από όσα έφεραν - και μουργ χας αβαντ , ( κάτι σαν γεμιστό κοτόπουλο, πολύ παλιά μαγειρεμένο, με σχεδόν αλλοιωμένο το τυρί της γέμισής του) το οποίο μύριζε ψαρίλα , το οποίο δεν φαγώθηκε ποτέ και ψηφίστηκε ως το χειρότερο πιάτο - ως τότε.

Τρίτη αρνητική εντύπωση : ενώ οι σερβιτόροι έρχονταν και ξανάρχονταν ποτέ δεν ρώτησαν γιατί το ένα πιάτο ήταν σχεδόν ανέγγιχτο πάνω στο τραπέζι.

Όταν ήρθε η ώρα για το επιδόρπιο και μόλις ζητήσαμε να μαζέψουν τα πιάτα , μας ρώτησαν για το "μουργ χας αβάντ" και με έκπληξη που δεν μας άρεσε το πήραν κι αυτό από το τραπέζι.

Παραγγείλαμε δύο επιδόρπια : ένα κιουνεφέ και ένα παγωτό παπαρούνα.

Τέταρτη αρνητική εντύπωση : Ήρθε κάτι που έμοιαζε με ..... σομόν σολομός (!) - ήταν το κιουνεφέ , το οποίο μύριζε εξαιρετικά δυσάρεστα και μας πρόσφεραν  ένα έξτρα τσιζ κέικ που....μάλλον τους είχε μείνει από προηγούμενη μέρα (σκληρή σαν πέτρα η βάση του).  Αναρρωτηθήκαμε γιατί περίμεναν να παραγγείλουμε τα γλυκά και όχι να μας κεράσουν το ένα από τα δύο .... Παρεμπιπτόντως  το παγωτό παπαρούνα ήταν εξαιρετικό.

Πληρώσαμε 75 ευρώ με την έκπτωση των 20% (αλλά με ειδικό κατάλογο ποτών !)

Τώρα, αν με ρωτήσετε αν θα ξαναπάω....ΟΧΙ ... δεν θα το κάνω. 

Έχω μια αναρώτηση αν όλα αυτά συμβαίνουν ειδικά στο Μαρούσι....και ίσως επισκεφθώ το Κολωνάκι εκ νέου για να το διαπιστώσω

Εν τέλει , αν θες να κάνεις ένα εστιατόριο εξωτικό στην Αθήνα, ίσως θα πρέπει να προσέξεις το μενού σου. Δεν χρειάζεται τόσο μεγάλος αριθμός πιάτων που φεύγουν δύσκολα και δεν χρειάζεται να το "παίζεις ειδήμων" αν δεν είσαι.... Είναι δυσάρεστο να τα παρατηρούμε αυτά σε κλασικά εστιατόρια. Το ΑΛΤΑΜΙΡΑ είναι μοναδικό στο είδος του. Μήπως αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας δεν είναι για καλό ? 

Ζ.

στο Μαρούσι ( για αυτό γράφουμε εδώ)  και στο Κολωνάκι

ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ ....στα Χανιά

Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στα Χανιά και με τις φίλες μου, την Άννα και τη Σόνια, πήγαμε για φαγητό στο Παλιό Λιμάνι, σε ένα σχετικά καινούργιο εστιατόριο - μεζεδοπωλείο, τις ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ.

Βρίσκεται στην ανατολική άκρη του λιμανιού, κοντά στα διάσημα "2 ΛΟΥΞ" και τη "ΣΤΑΦΙΔΙΚΗ".

Γενικά είμαι επιφυλακτική ως προς τα εστιατόρια - ταβέρνες του Λιμανιού των Χανίων. Πολλά από αυτά σερβίρουν υπερτιμημένο φαγητό και άκρως τουριστικό , προφανώς γιατί το ενοίκιο που πληρώνουν είναι πανάκριβο και επειδή είναι δεδομένη η προσέλευση πελατών.

Οι ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ , λοιπόν, έχουν μια μοντέρνα ατμόσφαιρα, το λευκό επικρατεί, και σε προδιαθέτει για κάτι ...νέο στη γεύση.

Θελήσαμε να πιούμε μια γνωστή συγκεκριμένη μάρκα ούζου. Ο ιδιοκτήτης - αρχισερβιτόρος (?) με αμέριστη σιγουριά των όσων έλεγε,  μας πρότεινε τη "Μπαλαρίνα" εκ Χίου. Γλυκόπιοτο αλλά  πολύ διαφορετικό από αυτό που επιθυμούσαμε.

Παραγγείλαμε για αρχή ντακάκια - (κριθαροκουλούρες με ντομάτα και μυζήθρα) - που ομολογουμένως ήταν το καλύτερο πιάτο από όσα ακολούθησαν.

Στη συνέχεια, την αγαπημένη μας χούμους, η οποία μας απογοήτευσε όλες. Δεν είχε σχεδόν καθόλου κύμινο , ούτε λεμόνι αρκετό για να της δώσει τη σπιρτάδα που χρειάζεται. Ζητήσαμε κύμινο και μας έφεραν στο τραπέζι.

Τα μανιτάρια δεν  είχαν σχεδόν καθόλου γεύση, και η υγρασία τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό.

Αποθαρρυμένες , και ενώ είχαμε αποφασίσει να πάρουμε η κάθε μια ένα κύριο, καταλήξαμε να παραγγείλουμε το ριζότο γαρίδας με μαστιχέλαιο και κρέμα γάλακτος, το οποίο  έφτασε στο τραπέζι με τις γαρίδες να τις αναζητάς ανάμεσα στο ρύζι (ξεχώριζαν κάποια κεφάλια) και η γεύση που επικρατούσε  ήταν αυτή της ..... κρέμας γάλακτος.

Για επιδόρπιο παραγγείλαμε "κρέμα Καταλάνα" ( παράξενο να υπάρχει σε κατάλογο ταβέρνας των Χανίων) και ένα ποτήρι με μους σοκολάτας, παντεσπάνι και σαντυγί.

Η μους ήταν πραγματικά εξαιρετική. Η κρέμα καταλάνα , αν έχετε φάει σε ισπανικό εστιατόριο, αδιάφορη.

Πληρώσαμε 48 ευρώ και μας κέρασαν ένα καραφάκι τσικουδιά και ένα ... τσαμπί σταφύλι.

Κύριοι από τις ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ, σας παρακαλώ φροντίστε τα πιάτα σας. Είναι κρίμα να βρίσκεστε σε ένα τόσο ωραίο σημείο του Παλιού Λιμανιού και να σερβίρετε αδιάφορα και απογοητευτικά πιάτα. Θέλω να πιστεύω πως ήταν μια άτυχη βραδιά...και ίσως σας δώσω μια ακόμη ευκαιρία σε λίγους μήνες.....

Ζ.

Petite Fleur [Κολωνάκι]

"Αν δεν ξέρεις, να μη μιλάς!"

"Σαν το Παρίσι δεν έχει!"

"Μην επιμένεις, θα ξετρελαθείς!"

...η αλήθεια είναι ότι είμαι του πιο...κλασσικού ρεπερτορίου. Δοθέντος ότι είμαι ερωτευμένη με τη citta eterna, τη Ρώμη πάει να πει, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι αυτό το αεράτο, ελαφρύ σαν πούπουλο του Παρισιού δεν με ελκύει. Μπορεί να κάνω και λάθος και, αν κάνω, θα το παραδεχτώ, το δίχως άλλο!

Από την άλλη μεριά, να είναι Σάββατο, να έχω μόλις πάει για βόλτα και - ερασιτεχνική, μη βαράτε - ξενάγηση τη Δανάη στο Αρχαιολογικό [τι μπορεί να ζητήσει ένα εφηβάκι πριν από τις εξετάσεις του για το πτυχίο των Γερμανικών; του χαλάς ποτέ τέτοιο χατήρι; ποτέ όμως!!!], και να βρίσκομαι σε εκείνη τη διάθεση, την, ξέρετε τώρα, "πόσο πιο καλά μπορεί να πάει η μέρα", να τριγυρίζει στο νου μου και εκείνο το βλέμμα της Θέμιδος από το Ραμνούντα που με πεθαίνει, καθώς και το θαύμα του μηχανισμού των Αντικυθήρων (τι λέγαμε περί κλασσικού ρεπερτορίου;), να βλέπω και σύννεφα να φλερτάρουν με τον Αττικό ουρανό. Ε, πολύ θέλει;

Πήγα τη Δαναΐτσα μέχρι το Goethe Institut που είχε εξετάσεις και, μέχρι να τελειώσει είπαμε να συναντηθούμε κάπου με τη Ζαφειρία, να πιούμε κάτι. Ομήρου το Ινστιτούτο, οπότε, να είμαστε και κοντά, δε βρισκόμαστε στο "Petite Fleur"; Και βρεθήκαμε....

Και ξάφνου, συνέβη! Η Αθήνα κρύφτηκε σε μια τσέπη, ο ήλιος το ίδιο, ο ουρανός ντύθηκε στα φθινοπωριάτικά του και εμείς πεταχτήκαμε νοερώς μέχρι την πόλη του φωτός....

Σε ένα στενό, κατηφορικό δρόμο στο κέντρο της πόλης, ένα bistrot να το πιεις στο ποτήρι. Μια στάλα, αλλά φτιαγμένη από τα πιο νόστιμα υλικά! Καθίσαμε έξω, να μυρίζει και η βροχή που ερχόταν, αλλά και από εκεί μπορούσαμε να ακούμε μουσική από το πικάπ που γέμιζε με υπέροχες μελωδίες το χώρο, μέσα και έξω. Όχι πολύς κόσμος, αλλά κόσμος με ένα βλέμμα που σε ταξίδευε. Και χαμόγελα. Και διακριτικές ομιλίες. Σύμπτωση ή όχι, δεν ακούστηκε ούτε ένα κινητό όση ώρα ήμασταν εκεί. Τι ανακούφιση! 

Η Σοφία μας κέρασε το υπέροχο και ολόζεστο χαμόγελό της παρέα με δροσάτο νεράκι δίνοντας μας έναν κατάλογο χαριτωμένο και πλήρη. Με τα καλούδια του, τις τιμές του, τις ζωγραφιές του, τα σχολιάκια του...

Η παραγγελία μας: Μία σοκολάτα, ζεστή, ινδική [με κουρκουμά, πιπέρι καγιέν, τζίντζερ, κάρδαμο και γαρύφαλλο] και μια σοκολάτα κρύα, με φράουλες. 

Καθώς καθόμασταν και περιμέναμε να έρθουν οι σοκολάτες, δεν μπορούσα να μην προσέξω το κουτάκι με τις ζαχαρίτσες [σε σχήμα καρδιάς, οι ζαχαρίτσες, όχι το κουτάκι!] και το τασάκι, ζωγραφισμένο και τρισχαριτωμένο. Πείτε με περίεργη, αλλά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες τις αγαπώ πολύ, καθώς δείχνουν ότι κάποιος, αν μη τι άλλο, κάθισε και σκέφτηκε, όχι μαζικά, αλλά προσωπικά, τι μπορεί πραγματικά να κάνει ένα χώρο όμορφο. Καρεκλίτσες, τραπεζάκια, καδράκια, το πιάνο σε περίοπτη θέση, όλα προσεγμένα, πεντακάθαρα και αγαπησιάρικα.

Και όταν ήρθαν οι σοκολάτες...εκεί να δεις! Αρώματα, χρώματα και γεύσεις σε έναν τρελό χορό ήρθαν και κάθισαν ανάμεσά μας, έτσι, να μοιραστούμε τη βροχούλα που, στιγμές μετά, έκανε την εμφάνισή της...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα με βγάλει ο δρόμος μου στο Παρίσι. Δεν ξέρω αν βρεθώ εκεί, πώς και τι θα νιώσω. Ξέρω όμως πως, κάθε φορά που ο δρόμος μου θα με βγάζει στο κέντρο, θα φροντίζω να φυλάω λίγο χρόνο για μια σοκολάτα σ' αυτό το μέρος που μοιάζει βγαλμένο από κάποιο βιβλίο με ιστορίες. Ξέρετε, όχι αυτές τις μεταμοντέρνες, αλλά τις άλλες, τις ρομαντικές, εκείνες που τις διαβάζεις κι έπειτα τις θυμάσαι μέχρι να γεράσεις. Και που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Όπου κι αν πας. Όπου κι αν βρίσκεσαι...

Σημειώσεις: 

- Για ό,τι θέλετε, μιλήστε με το Σοφάκι ή τον Αναστάση. Τέτοια χαμόγελα, δε μπορεί, οδοδείχτες μοιάζουν προς τη χώρα της προσφοράς και της καλοσύνης...

- Εκτός από τις σοκολάτες, το μέρος προσφέρεται για καφεδάκι, τσαγάκι, ποτάκι και κάτι για την όρεξη [ε, μην περιμένετε και γουρνοπούλα, bistrot είπαμε]...

- Αν πρέπει να διαλέξω, θα διάλεγα μια ζεστή σοκολάτα. Είναι τόσο χορταστικές, όσο δε φαντάζεστε, σε κάτι κούπες...όνειρο! Δυστυχώς, πρέπει να πω πως, η ζωγραφιά στον κατάλογο για τις κρύες σοκολάτες είναι κομμάτι παραπλανητική, καθώς είναι μικρούλες. Χαριτωμένες και νόστιμες αλλά ... μικρούλες...

- Αν βιάζεστε, μην πάτε για σοκολάτα. Γιατί, αγάπη μου, το καλό πράγμα αργεί [περίπου 15 λεπτά]. Γρήγορη σοκολάτα είναι η σοκολάτα σε σκόνη, ποιος δεν το ξέρει αυτό; Και η σοκολάτα σε σκόνη, απλά δεν είναι σοκολάτα, πώς να το κάνουμε; Η γνήσια σοκολάτα θέλει το χρόνο της, να ανακατευτεί, να γίνει, να λιώσει. Και έπειτα να ξεκουραστεί. Και μετά να σου 'ρθει. Έτσι πάει... 

- Πείτε με παράξενη, που είμαι δηλαδή, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, αλλά εγώ το μέρος το κρίνω και από την τουαλέτα του. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα αυτονόητα, γι' αυτό μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: όταν λέμε πεντακάθαρη, το εννοούμε! Συναγωνίζεται άνετα μια σπιτική, κι ας προορίζεται για πολλούς...

- Να πω και τη γκρίνια μου για να μην πω ότι δεν το 'πα. Όταν έχεις έναν τέτοιο χώρο, τόσο υπέροχο και αυθεντικό, δεν θα ταίριαζαν περισσότερο τα ζωντανά λουλουδάκια στις γλαστρούλες που, ούτως ή άλλως υπάρχουν; Και καλύτερη ενέργεια έχουν και πιότερο ταιριάζουν με το χώρο, ναι; ναι....

Και μη νομίζετε πως, αμάν και ντε, πρέπει να κατεβείτε μέχρι Κολωνάκι, αν δε σας βγάζει ο δρόμος. Έχει κι άλλο, έχει κι αλλού...

Και Χαλάνδρι και Κηφισιά και Κέρκυρα και Βόλο! αμ πώς....

Χ.Π.

Ομήρου 44, 15232, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 3613169
www.petite-fleur.gr

Οπωσδήποτε στα ΒΓΑΙΝΩ το λοιπόν,n' est-ce pas? ...