Πολύ καιρό το σκεφτόμασταν. Οι δισταγμοί, κυρίως, δικοί μου.
"Καλά εσείς, εγώ τι θα φάω εκεί, που με βλέπω να παίρνω το κατσίκι παραμάσχαλα και να τρέχουμε στα λιβάδια να βοσκήσουμε παρέα;" κι έτσι όλο και το αναβάλαμε....
Κάποια στιγμή, βέβαια, για όλα τα πράγματα έρχεται η ώρα τους. Είναι εκείνη η ώρα που έχει τίτλο "τέλειωσαν τα χατίρια σου, σειρά μας τώρα!"
Κοκκίνισα, κιτρίνισα, πρασίνισα, το άδικο κανείς δεν το θέλει, έκαμα το λοιπόν την καρδιά μου πέτρα και πήγα. Ψάχναμε την οδό Αθηναίων και πήγαμε ρωτώντας!
- Η οδός Αθηναίων;
- αχ, εχμ, περίμενε....
- Ψάχνουμε το "Κατσίκι", το ξέρετε;
- Μα...αυτό έκλεισε!
Πώς; πώς έκλεισε; τώρα έκλεισε; ποτέ δε θα με συγχωρήσει που δεν πήγαμε.... δεν πάμε πιο κάτω να ρωτήσουμε και καμιάν άλλη ψυχή...
- Ναι, με συγχωρείτε, καλησπέρα σας, ξέρετε πως πάμε στην οδό Αθηναίων;
- Στο "Κατσίκι" πάτε;
- Α να γεια σου!!!
Παίδες, γεγονός! Όταν ένα μαγαζί χαρακτηρίζει έναν δρόμο, μην το αγνοήσετε ποτέ! Σιγά που θα το αγνοούσαμε εμείς, με το χαρακτήρα που 'χουμε!
Κατεβήκαμε τα σκαλάκια της εισόδου νιώθοντας ότι σκαλί το σκαλί αλλάζουμε δεκαετίες, τόπους, ηλικίες, πρόσωπα....ποτέ όμως χώρα....
Με το άνοιγμα της πόρτας νιώθεις λες και μπήκες στο σπίτι κάποιου πολύ αγαπημένου συγγενή, από εκείνους που μικρός δεν έβλεπες την ώρα να επισκεφτείς, μιας και όλο και κάτι θα είχε φυλαγμένο για σένα....
Ο Σάββας ήρθε με τη μία! Να μας περιποιηθεί, να μας βάλει σε τραπέζι, με το χαμόγελό του, με τους τρόπους του [που θα ζήλευε και ένα gourmet από εκείνα με τους ξινομούρηδες σερβιτόρους που δεν θέλουν ούτε να σε βλέπουν...]. Από μακριά καταλαβαίνεις πως αυτός ο άνθρωπος δε σε υποδέχεται στη δουλειά, μα στο σπίτι του. Και ως οικοδεσπότης, είναι εξαιρετικός!
Τι να πρωτοδοκιμάσεις σε ένα μέρος που μοσχομυρίζει νοστιμιές; λίγο απ' όλα φυσικά! Μας πρότεινε το μενού γεύσεων και όταν ένας τέτοιος τύπος σου προτείνει δεν το σκέφτεσαι δεύτερη, ακολουθείς απλά!
Και λες, θα μας αραδιάσει τρία τέσσερα πιατάκια να ψιλοτσιμπίσουμε [κάπως έτσι δε γίνεται;]
Και αρχίζει να φέρνει....και να φέρνει...και να φέρνει....
Και λες, πλάκα κάνει, δύο άτομα είμαστε...
- Τζατζικάκι (σπιτικό παρακαλώ, όχι μούφα από το supermercato...)
- Πατατούλες φούρνου
- Χυλοπίτες με τυράκι
- Σαλατούλα
- Γίγαντες
- Γουρνοπούλα
- Κατσικάκι
- Παντζαράκια
- Ψωμάκι ζεστό
- Κρασάκι
Η αθώα, είχα παραγγείλει και μια μπριζόλα χοιρινή, γιατί λέγω, νηστικοί θα μείνουμε με τα μενού και τις ιστορίες...
Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα γουρνοπούλα (από τα χεράκια του Σάββα, να το πούμε κι αυτό) και δεν θέλω να ξαναδοκιμάσω για να μη μου χαλάσει η εντύπωση. Γιατί αυτό ήταν! εντυπωσιάστηκα! τρυφερή, πεντανόστιμη, μαγειρεμένη με αγάπη, υπέροχη!!!
Το κατσικάκι, και δεν το λέγω εγώ η άσχετη, αλλά η ειδικός, ήταν το καλύτερο κατσίκι που έχει φάει (που εκτός από εξαιρετική μαγείρισσα δε τη λες και λιγογυρισμένη...). Και το κατσικάκι είναι δια χειρός Θεοδόση παρακαλώ και δώστε βάση στην πενιά...
Αν ο Σάββας είναι η έξω καρδιά του μαγαζιού η μέσα ψυχή είναι ο Θεοδόσης. Και μαζί σκαρώνουν αυτό που λέμε συνεργασία! Ο Θεοδόσης όλη αυτήν την ώρα ετοίμαζε τη μπριζόλα μου που, ως συνήθως, αν δεν είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει μαζί με το μάγειρα, δεν την τρώω. Και παράλληλα βέβαια, μαγείρευε, φούρνιζε, έψηνε, ξεφούρνιζε....
Και μόλις μου την έφερε, είδα κάτι που αποτελεί και το λόγο για τον οποίο προτείνουμε αυτό το μαγαζί. Είδα την αγωνία αν το αποτέλεσμα είναι καλό! Όσοι ξέρουν, θα με καταλάβουν...
Τα παιδιά ήρθαν και τα είπαμε. Όχι γιατί ήμασταν μούρες [κι αν έχουν περάσει μούρες και μούρες από τα τραπέζια αυτού του μαγαζιού], αλλά γιατί έτσι κάνουν με όλους. Και νιώθεις ότι είσαι ανάμεσα σε φίλους. Και το νιώθεις γιατί είσαι.
Φύγαμε σφίγγοντας τα χέρια. Και υποσχόμενοι ότι θα τα ξαναπούμε. Όπως κάνουν οι φίλοι...
Το Κατσίκι
Αθηναίων 12 κοντά στο τέρμα Γαλατσίου
τηλ: 210 2920700
ΒΓΑΙΝΩ
