Οδός Πολυδούρη

...Βγαίνω στο δρόμο. Έξω σκοτάδι. Ένα πυχτό σκοτάδι, σα λάδι είναι, σα χυλός λες. Ένας χυλός λάδινος από θύμησες και στίχους και λέξεις άναρχες. Η μνήμη συλλογική, σα λεπίδι κρύβεται στον κόρφο μου σα τρυφερή οχιά, το αίμα μου που γυρεύγει για να πλύνει τη ντροπή του θυμού της...

Σε όλην την παράσταση αυτές οι λέξεις χόρευαν στο μυαλό μου. Μια παράσταση σπαρακτική και αλλόκοτη, όπως και η αφορμή του τίτλου της. Αφορμή σαν μπηχτή, έτσι απλά, να μιλήσουμε για τα εσώψυχά μας. Και ένα όνομα, Μαρία, τόσο κοινότυπο, λες για να κρύψει μέσα του, όποιο χέρι θηλυκό έπλασε ποτέ ιστορίες σε στίχους. 

Το σκηνικό αποστειρωμένο σαν τις εποχές που στεγνώνουν την ποιητική δημιουργία. Και χάπια, πολλά χάπια. Χάπια - κουμπιά μιας μηχανής του χρόνου. Εκείνου του άχρονου, κρεββάτι που ήταν ανέκαθεν της δημιουργίας. Φυματικό το παρόν, όταν το γκρεμίζουν τα στερεότυπα. Όχι εδώ όμως. Εδώ τα ερείπια υπάρχουν ήδη. Και είναι από σάρκα και λέξεις. 

Όταν άναψαν και πάλι τα φώτα, μια σεμνή, σαν σκουριά, Ιωάννα Παππά. Και βλέμματα απορίας. Και θυμός. Δεν ήταν αυτό που περιμένατε, ναι; Ναι! ευτυχώς! 

Και, δεν ξέρω, εγώ είμαι κι αλαφροΐσκιωτη και δεν μετράει ο λόγος μου μα, σαν να είδα τη Μαρία, τη Μαρία μου, την Πολυδούρη μου, κάπου εκεί, στα πίσω καθίσματα, να μειδιά. Σαν να συμφωνούσε με τη σκέψη μου. Που ψιθύριζε τα λόγια της άλλης ποιήτριας, της Καίτης Δρόσου....

"Ας έρθει να με κοιμηθεί όποιος θέλει. Μήπως δεν είμαι η θάλασσα;"


Χ.Π.

​​Η παράσταση-μονόλογος «Οδός Πολυδούρη» παίζεται στο θέατρο «Βασιλάκου» (Προφ. Δανιήλ 3 και Πλαταιών, Κεραμεικός) από Πέμπτη έως Κυριακή στις 9.15 μ.μ. σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, με την Ιωάννα Παππά στη σκηνή. Μέχρι και την 1η του Ιούνη.

[οπωσδήποτε ΒΓΑΙΝΩ]